همش احساس بد و سنگینی دارم و این تو ذهنم میپیچه که بدبختم با اینکه یه زندگی معمول شوهر خوب و بچه سالم دارم
اما جون طبقه بالای مادرشوارم همش احساس بدبختی دارم
تازه مادرشوهرمم زیاد کاری بهمون ندارن
تا میام به خودم ثابت کنم خوشبختم تا حالم خوب میشه میام از زندگی لذت ببرم سیر اتفاقات و اخلاقای بد بچه ها و حرفای دیگران باز منو میبره تو فاز این ندای درونی که دیدی گفتم بدبختم خوشی به من نیومده
من چمه زندگی چشه ؟من خیلی سرزنده و پویا و فعال بودم نمیدونم چم شد اینطور شدم
عزیزم توی یوتیوب ویدیو های حسین اورا رو گوش بده خیلی کمکت میکنه خیلی خیلی زیاد. با دقت گوش بده ببین چی میگه و به حرفاش عمل کنه.
خیلی زیاد فکر نکن با چیزایی که توصیف کردی از نظر من خوشبختی ولی خب خوشبختی رو نباید حس کرد باید خودت بسازیش برو سفر کلاس تجربه های جدید
چون خوشبختی ات رو گره زدی به حرفا و کارای بقیه
این چیزها داخل همه زندگی ها هست
ولی اگر پایین دست تر از خودت رو ببینی متوجه خوشبختی ات میشی. مثلا یه مثال ما هم یه مدت طبقه بالای مادربزرگ( مادر پدر) بودیم. به حدی فضول بودن شبها پاورچین از پله ها بالا میرفتیم. تا متوجه ما نشن یا اوضاع خونمون خیلی متشنج شده بود یه بخشی اش تقصیر اونا هم بود
