نمیخواد قصدا رو بده

استارتر اول فک کردم حق با شوهرت الان که همه ی حرفاتو شنیدم نظرم عوض شد امید وارم موفق باشید   و به نظرم اگه میتونی سعی کن یه زره بیشتر با شوهرت صحبت کنی که بفهمه پیشرفت هیچ پشیمونی نداره    نگا کن ببین دوستی چیزی نداره که از حسودی بشینه زیر پاش نزاره پیشرفت کنید همش بگه کافیه و اینا     به نظرم اگه همراهی کنه خوب قطعا راحت تره برا هر دوتون و بهتره خب

مادر خودش رو خيلي اذيت كرده

از اينكه مادرمه خوشحالم بهش افتخار ميكنم اما: اصلا دلم نميخواد راه اونو برم

صادقانه تر از اين نميتونستم بگم

اما خب همينكه توي اين سن خودش و پدرم به كسي بخصوص بچه ها نياز ندارن عاليه

كلا از وقتي يادم مياد براش همين مهم بود: محتاج كسي نباشه

ببین توضیحش سخته

پدرم من مثل همسر شما آدم قانع و منفعلیه اما بسیار زحمتکشه،، تمام عمرش کار کرده اما براش مهم نبوده که خونه و زندگی بهتری داشته باشه

برعکس مادرم برای مهم بوده

و پدر خودشو درآورده

قطعا اگر مادرم تلاش نمیکرد ما زندگی بهتری نداشتیم و شاید الان یقه ش رو میگرفتیم که چرا فلانکارو نکردی برای ما؟

ولی طفلی تمام عمر صرفه جویی کرده به خودش نرسیده و عادت کرده به همین سیستم

باورت میشه هنوزم وام برمیداره قسط میده؟ برای هر چیری که بشه! 

بدن خودش رو از بین برده

هنوزم حاضر نیست برای راحتی خودش هزینه کنه، میگرده ارزون‌ترین جا رو پیدا میکنه، فاجعه است

شاید برای همینه که ما بچه هاش به نوعی یه طور اختلال رفتاری داریم و من برام هیچی مهمتر از راحتی خودم نیست

خونه اجاره ای میشینم اما ۱۵ ساله کارگر دارم که کارامو بکنه، محاله جز ماشین خودم و تاکسی سرویس با چیزی جایی برم، حتی اغلب خریدم رو میگم برام بیارن تا توی خونه

تنبل نیستما، ولی انگار همش میترسم مثل مادرم بشم

مادر من افتخار اينه كه خودش رو فداي بچه ها كرده

خيلي دردناكه اين طرز فكر

شما ولي راهت و فكرت درسته

حواست باشه از اين مسير خارج نشي