شوهرم دنبال یکی میگرده ❌

این سوال و ازش بپرس

سعی کن به  جوابش فکر کنی 

و دیدگاه تو اصلاح کنی 

اما از نظر من، خوشبختی یعنی چیزی که حال دلتو خوب کنه ،حتی اگر برای 2 ثانیه باشه، اما آسیب طولانی مدت به بقیه زندگیت نزنه... 

مثلا تو پارک دارید راه می رید، یهو یکی. بزنه پس کله ات، و قرار کنه، توهم مثل فیلمای کلیشه ای بیوفتی دنبالش، نمیخندی؟هیجان زده نمیشی؟این رفتار بچگانه است ولی حس خوش بهت نمیده؟ 

همه چی برمیگرده  به دیدگاه ادم ها، شوهر تو میخواد از هرچیزی برای خودتون، خوشبختی و لحظات شاد بسازه ،اما تو به شادی لحظه ای اون داستان فکر نمیکنی،به منطق اون فکر میکنی

.. 

منطق خنده به لبت میاره ؟

رها باش، بخند، با په پاش بگرد و خرج کن، زندگی کن! 

بدرک که منطق بزرگسالی چی. میگه 

چرا دنبال ی مرد غد و ی دنده ی اخمو و بی احساس میگردی 

تا اینجا که از اقا حس زندگی گرفتم از شما حس افسردگی

مادر من 40 و خورده سالشه، من دختر جوون هستم

اون روز یهو ی یخ انداخت تو پیراهنم و قرار کرد

خیلی بچگانه است این رفتار

ولی شده یکی از خاطراتی که هر وقت میگیم، کلی میخندیم،اثر اون حس خوب تو روحمون ریشه کرده... 

منطق زیادی اذیت کنندست 

و مثل قفسه

من درک می کنم چی میگی...من سال ها ست این جورم و از وقتی یادم میاد و خودم رو شناختم این جور بودم...بابت همون همیشه می گفتم من با کسی که اختلاف سنش باهام کمه خوشم نمیاد ازدواج کنم...حتی یادمه یه مدت کوتاه با یه نفر آشنا شدم ۳/۴ سال از من بزرگ تر بود رفتاراش برام غیر قابل درک بود...من اون حد از شوق و ذوق برام بی معنا بود...هر روز حرف زدن و دیدن هم دیگه نامفهوم بود...گذاشتمش کنار...الانم که با همسرم ۱۰/۱۱ سال اختلاف سن دارم روحیه ام با همسرم فرق داره...میگن نه اختلاف سن فلان زن دلمرده میشه و فلان اما ما کاملاً برعکسیم...من به آینده فکر می کنم دائم و پیش بینی می کنم و...اون وقت شوهرم میگه نه تو حال زندگی کن و لذت ببر و فلان و بهمان‌...از این حد ریلکس بودن و سرخوش بودن گاهی اوقات لجم می گیره...من خیلی فکر و خیال می کنم اما اون نه و کاش می تونستم مثل اون واقعاً از زندگی لذت ببرم.

پس بمون تا یکی دیگه واسش ادا دربیاره

به نظرم مشکل تو نیستی 

مشکل شوهرت هم نیست 

ادما دیدگاه هاب متفاوتی دارند و در نتیجه روحیات متفاوت... 

و همین به تو آسیب زده

اما می تونی درستش کنی، فقط کافیه از کم کمش شروع کنی... 

پدر من ادم شوخ طبعی هست، مادرم دختری بوده که کلی برادر داشته و حتی نزاشته بودن رنگ زندگی ببینه، منظورم اینه واسش شوخ طبعی این شیطنت ها قفل بوده... 

سالها زندگی، اونارو شبیه هم کرد تو این موضوع 

به طوری که هممون باهم شوخی میکنیم، میخندیدم و جنبه مون بالا می بریم. 

چرا تونست؟ چون رهایی و خندیدن و پدر من یادش داد. 

چون برادر هاش و خانواده اش هنوزم تو خونه باهم سردن

ولی ما گرمای دل همیم. شوخی های مادرم کم کم شروع شد

به نظرم توهم. سعی کن دید تو عوض کنی. و کم کم بیشتر بخندی، توهم جواب شیطنت هاش بدی 

بعذ ی مدت ببینی چطور شده روحیه ات