خودم تک فرزند ۱۰ سال بالا هستم و واقعا سختمه،خوبی هایی داره،بدی هایی هم داره ولی می ارزه به اون خوبیاش
و من متاسفانه از نعمت خواهر و برادر داشتن و بچه های من از نعمت خاله و دایی دلشتن محرومن. پدر و مادرم خانواده های پر جمعیتی بودن و هر مدوم ۱۰ ۱۱ تا خواهر و برادر داشتن.راستش تقصیر خودمه که کوچیک بودم دلم میخواست تمام محبت سمت خودم باشه و با کسی شریکش نشم و خیلی خودخواه و حسود بودم.دوستم به تازگی برادر دار شده با ۱۳ سال اختلاف سنی😍 ولی متاسفانه سن پدر و مادرم بالاست(خب مادرم ۵۶ سالشه و امکان بارداری بدون هزینه های سرسام آور براش غیر ممکنه): اما وقتی دعوای دایی هام بر سر ارث و میراث و خودخواهی شونو میبینم از این لحاظ خوشحالم که تنهام
شیرینی دعوا با خواهر و برادر تو بچگی رو خیلی می پسندم مخصوصا دوستام که برادر کوچیکتر دارن اکثرا و با هم کارد و پنیرن😁 بعدا رابطه ای غیر قابل وصف و احساسی خواهند داشت به نظرم که نمیشه از هم جداشون کرد خیلی بده تنهایی بعدا پشیمون میشه همسرتون
تک فرزند بودن زیاده خواهی هم میاره و سطح توقع بچه بالا میره مثلا خودم تو خونه امپراطوری دارم و خیلی تنبل بار اومدم و هرچی خواستم چون دردونه بودم داشتم
و این بده....😂عادت کردم باید ترکش کنم و انقدر لوس نباشم