در حالیکه مریم‌میرزا خانی هم بشیم تهش بابت مرگمون یه افسوس چند ثانیه ای میخورن و هرکس به زندگی عادی خودش برمیگرده
تو هیچ‌موردی هم متخصص نیستیم
شاید چون از ۷ سالگی یاد نگرفتیم کارای شخصیمونو انجام بدیم همبشه یه نفر نشسته کنارمون کاردستیمونو درست کردت تا مغز و استخون بچگی نتیجه اهمال کاریمونو حس نکردیم همیشه یکی بود عین بازوی کمکی اومد نشست کنارمون کمبودامونو جبران کرد
در هر حال این هیجانات یهویی فروکش کردن های یهویی اصلا نشانه تعادل نیست
خداروشکر از اول کسی نبود بهم کمک کنه
چه ربطی داره چون تهش مرگه نباید زندگی کنیم؟
منم همینم
و هیچ جام نرسیدم ۲۸ سالمه
از همه شغلا خوشم میاد البته منظور شغلایی ک جایگاه اجتماعی بالایی دارن
اما حتی اگر وارد اون شغلم بشم چیزی نمیشم
ی مدت کاراموزی رفتم ی شرکت بزرک بقدری وسواس داشتم ک عالی تحویل بدم کارامو
ک گاهی زمان کم میوردم یا حتی ی بار انقدر استرس داشتم ک حتی شروعم نکردم اخرشم دست خالی رفتم کلی حرف شنیدم
خستم از خودم
متوجه نشدم
اتفاقا این ویژگی ها اصلا ویژگی کمال‌گرا ها نیست
کمال گرا از اسمش معلومه دنبال نهایته کماله، یعنی میخواد تو هر چیزی بهترین باشه، صفر و صده، یا کاری نمیکنه، یا بکنه صدشو میزاره
منکه کمکی نداشتم ولی با کمال گرایی مدام خودمو سرزنش میکنم
بابت ادمی که نشدم
شغلی که نتونستم
درسی که نمیدونم
استعدادی که کشف نکردم
استرسی که کنترل نکردم
مشکلی که حل نکردم
و حتی مقایسه ای که کردم
یا خیلی سطحی برداشت کردی یا کلا اشتباه برداشت کردی
من خودم کمال‌گرا هستم، سعی میکنم تو همه چیز بهترین باشم و کسی کمکم نکنه، خونه داری بچه داری کدبانوگری همه چی
خودمو خسته میکنم ولی کارامو خودم انجام میدم، خیلی وقتا چون نمیتونم خیلی کارا رو خودم تموم کنم خیلی عصبی میشم خیلی بهم فشار میاد
هدف هام همیشه بلند مدت و کلی هستن
یا کاری رو کلا انجام نمیدم یا صدمو میذارم براش
مثلا اگه بخوام یه غذای خوب و خوشمزه درست کنم باید حتما جارو کنم مرتب کنم همه جارو ظرفارو بشورم
