من یه آدم بزدل هستم

نمیدونم، باید چیکار کنم؟

چطوری باهاش کنار بیام؟

چطور یه آدم دیگه بشم؟

هربار که تلاش کردم تغییر کنم، بدتر شدم.

هربار که تقلا کردم، بدتر با مخ خوردم زمین.

خسته شدم.

از طرفی میگم نباید کم بیارم.

از یه طرف دیگه نمیتونم تکون بخورم.

هیچ کاری از دستم بر نمیاد.

کلی کتاب خوندم، بعد ها فهمیدم تا خودت دست به کار تشی فایده نداره.

کلی راه رو رفتم ولی فهمیدم غلط بوده.

ترسیدم، عقب کشیدم خودمو. فرار کردم.

خودمو با چیزایی سرگرم کردم که نباید می‌کردم.

قول خودمو شکستم.

تمام وجود و وجدان و غیرت خودمو شکستم. خودمو نابود کردم.

آره من یه بزدل احمقم.

همیشه ترسیدم آدما چیزی بهم بگن. نکنه این ناراحت بشه؟ نکنه اون یکی فلان فکر رو درموردم بکنه؟ نکنه مسخره‌ام کنن؟

همیشه میخواستم مورد قبول همه باشم اما حتی آدم نرمالی هم نشدم.

مثل کلاغی شدم که نه تنها راه رفتن کبک رو یاد نگرفت، راه رفتن خودشم یادش رفت.

تقلیدی شدم از همه و هیچ‌کس.

قایم شدم. پشت آدنا، پشت بزرگتر‌هاگ پشت شانس، پشت بقیه...

همیشه پشت مامانم قایم شدم.

بیست و یک سالته! 

شرم می‌کنم از این حرف.

خسته‌ام از این حرف.

از اینکه همیشه باید یه نفر باهام باشه.

از اینکه انقدر ترسو و بزدل و حقیرم که خودم تا حالا کاری نکردم.

هیچ وقت نتونستم تصمیم بگیرم.

همیشه توی منطقه امن خودم قایم شدم.

ریسک نکردم.

حتی دانشگاه نرفتم.

حتی از خونه بیرون نیومدم.

همیشه به خاطر قیافه‌ام ترسیدم. ترسیدم بقیه قضاوتم کنن، باهام بد برخورد کنن. ترسیدم یه نفر بد نگاهم کنه و توی دلش بگه چقدر زشته...

همیشه ترسو بودم.

انقدر ترسیدن و فکر کردم و فکر کردم، که نهایتش فقط من موندم و فکر‌ها.

هیچی نشدم. هیچ‌کاری نکردم.

من ادعای نویسندگیم می‌شد ولی حتی یه دونه کتاب ننوشتم. همیشه تا وسط رها کردم. چرا؟ چون ترسیدم نقص داشته باشم. از نقص‌ها ترسسدم. ترجیح دادم آدما یا خوبمو بگن یا اصلا حرفی درموردم نزنن.

من با خودم بد کردم.

ادعام می‌شد درسم خیلی خوبه ولی حتی ممکنه امسال مجاز هم نشم.

به هپه چیز گند زدم.

ترسیدم، فرار کردم.

از آزمون زدن ترسیدم. هی انداختمش فردا و فردا و فردا...

از مرور ترسیدم

از اینکه چیزی بنویسم ترسیدم

ترسیدم خودم ببینم که دارم اشتباه می‌کنم و بهم بر بخوره

من حتی از خودمم می‌ترسم!

بسه دیگه

انقدر ترسیدی چی شدی؟

آره تو از اولشم کم بودی.

از اولش درست و درمون نبودی، انقدر خودتو دست بالا نگیر.

همیشه اشتباه کردی.

بازم می‌کنی.

ممکنه همشش گند بزنی.

هیچی قرار نیست رویایی باشه!

هیچی رویایی نبوده اصلا!!

همیشه اوضاع سخت تر میشه. وسطش برای خودت آرامش پیدا کن.

فرار نکن. فقط فرار نکن. بسه هرچی از همه‌ی موقعیت‌ها فرار کردی.

با آدما حرف بزن. بذار چشمات توی چشماشون انقدر نگاه کنه تا بفهمی منطقه‌ی امنی وجود نداره.

دنیا به وجود نیومده که رویایی باشه.

هیچی برای تو نیست.

حتی ممکنه بدشانسی پشت بدشانسی گریبانتو بگیره.

حرف بزن. این همه سال لالمونی گرفتی چی شد؟

هیچی!

هیچی نشدی!!

زبون باز کن احمق!

یاد بگیر چطور زندگی کنی!

باید بری توی دل همه‌چیز فهمیدی؟