سن مناسب برای ازدواج

باهاتون موافقم.

ولی مثلا من الان ۲۶ سالمه.تاحالا نهایتا دوتا خواستار داشتم که تا ۱۸ سالگی ام بودن.از اون موقع،حتی یه خواستگار هم ندارم.اون دوتا خواستگار رو هم یکی شون رو چون گفتم میخوام درس بخونم رفت.یکی رو هم خودم گفتم نمی خوام اش.

الان میگم خب مثلا بر فرض دوسه تا خواستگار بیاد؛باید ارزیابی و برسی شون کنیم بعد اگر خوب باشه و به نتیجه برسه ممکنه یکی دو سال بگذره.(اینکه تا عروسی کنیم و....) خب اگر یکی دو سال بعدش هم بخوام بچه دار شم؛۳۰ سالم شده و حس می کنم یکم زیاد میشه.

حالا برفرض اگر مثلا تا دو سه سال دیگه هم خواستگار نداشته باشم و اگر بعدش خواستگار بیاد و... یهو مثلا ۳۳ سالم میشه و تازه بچه دار میشم.تازه اگر خواستگار بیاد و خوب باشه و مشکلی برای بچه دار شدن نداشته باشیم.

گذشت به جاش خیلی هم زیباست بنظرم

همیشه درست نیس

ولی بموقع خیلی هم قشنگه

الان دیگه خواستگاری کمرنگ شده .

خودشون آشنا میشن 

منم موردای مختلفی بوده 

اما فقط شاید بگم دو سه تاش جدی تر بوده 

بقیه فقط در حد یه پیشنهاد و تلفن 

برای من وقتی شاغل ثابت داشته باشم و  بیمه  

خب مثلا وقتی تو زندگی یکی از طرفین اشتباهی میکنه و متوجه اشتباهش میشه

چرا نباید اونیکی گذشت کنه؟

البته گذشت واقعی ها نه اینکه بگه بخشیدم ولی دم دقیقه به روش بیاره

درسته میفهمم و درکت میکنم خواهرعزیزم باید باتوجه ب اخلاق و رفتار خانوادت تصمیم بگیری الان دختر عموی شوهرم داره تنها برای خودش مجردی زندگی میکنه و کل خانواده و فامیل هم باهاش در ارتباطن و هیچکس توی زندگیش دخالت نمیکنه و همه ب نظرش و تصمیمش احترام گذاشتن چون ادمها فقط یکبار حق زندگی کردن دارن دختر عموی همسرم شاید ۳۰ سالش اینطورا باشه شایدم کمتر ولی چندساله داره مجردی زندگی میکنه هیچوقتم ازدواج نکرده تصمیم گرفته کلا ازدواج نکنه خودش میره سرکار و حیون خونگی هم داره هرکس حق داره خودش برای زندگی خودش تصمیم بگیره کاش یک روزی همه ادمها اینو بفهمن و درک کنن آمین

به نظرم اینکه بدونه وقتی ازدواج می کنه باید متعهد باشه نه اینکه مثلا بگه اگر یه شوهر (یا زن)بهتری از همسر خودم پیدا کردم؛این زندگی رو بهم بزنم برم دنبال اون فرد.(منظورم اختلاف بین زن و شوهر نیست.منظورم اینه مثلا نگه اگر یکی خوشگل تر از شوهرم باشه،برم با اون ازدواج کنم.) بدونه زندگی مشترک یعنی اینکه هر دو نفر مثلا باید تو کارهای خونه یا بچه داری همراه باشن.نه اینکه مثلا تمام کار های بچه با خانم باشه.(یسری اقایون،تا مثلا بچه مریض میشه به خاتم شون میگن بیا بگیر بچه ات مریض شده.)زن و مرد برای هم احترام قائل باشن.بدونن موقع دعوا و ...،مثل بچه ها لوس بازی در نیارن.تفاوت های فردی رو درک کنن.بدونن هر کدوم شون به یه زمانی نیاز داره که تو حال خودش باشه یا برای خودش یه کاری انجام بده.لجباز نباشن.بتونن از خانواده دور باشن و وابسته ی صد درصد به خانواده نباشن.خسیس نباشن چه تو پول خرج کردن برای هم چه تو محبت کردن و.... بدونن برای یکسری از کارها مثل مهمونی رفتن و.... باید از هم نظر بخوان نه اینکه مثلا خودشون تصمیم بگیرن.بدونن مسائل شخصی رو نباید پیش فرد دیگه بازگو کنن.بدونن که درمورد زندگی شون دائم از خانواده شون نظر نخوان و اجازه ندن خانواده ها صد درصد دخالت کنن. تا حدودی استقلال داشته باشن.بتونن زندگی رو بچرخونن و مدیریت کنن(مثلا فردی که مجرده یکی دو روز تنها خونه باشه ببینه می تونه مثل مادر یا پدرش به زندگی برسه و مشکلی پیش نیاد یا کم پیش بیاد.یا نه.اگر مثلا تمام نظم خونه و... بهم ریخت یعنی هنوز از پس خودش بر نمیاد چه برسه زندگی. و...

اینارو به نظرم اگر بدونن،حداقل به یه بخشی از بلوغ رسیدن.

درسته.موافقم.

۱۰۰