پسر شما خوب میشه شک به دلت راه نده پسر من مشکوک به اوتیسم بود هیچی نمی گفت من یادمه یه بار تو تلویزیون داشت حرم امام رضا را نشون میداد منم زار میزدم و التماس میکردم بچه م خوب بشه یهو پسرم گفت حرم زیبا هیچ وقت فراموش نمیکنم من همینو تو پیامک فرستادم واسه اون برنامه اتفاقا هفته بعدش پیامم را خواندن و دعوتم کردن مشهد به همراه پسرم از اون موقع پسرم کم کم خورد خورد حرف افتاد و بهتر شد شرایطش بماند که بعدش از طرف برنامه هیچ پیگیری نکردند واسه مشهد رفتن ولی شد واسه من یه نشونه و بعدش خودم رفتم کلی نذر و نیاز
الان بعد چهار سال تازه خودش رو چهاردست پا میکنه اینقدر خوشحال میشم انگار همه دنیا رو بهم دادن
کاش اطرافیان یکم درک کنن واقعا مادر هیچ تقصیری نداره هیچکس اندازه مادر سلامتی فرزندش را نمی‌خواد
نمیدونم چیکار کنم که از حالت افسردگی در بیام با خودم میگم بچم که خوب شد زندگی میکنم به خودم میرسم میخندم
شکر گذاری میکنم ولی بعضی وقتا کم میارم میگم خدایا چرا من جرا اینجوری شد بچم
من شبا تا همسن ساعت بچم چهار سالشه هنوز تو گهواره میخوابه تا این ساعت گریه میکنه تا خوابش میبره یه روز برام حسرت شده ببینم رو زمین سرشو میزاره و خواب میره
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
10 ثانیه پیش
12 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
