چرا باورهای غلط درباره عشق اینقدر موندگارن

دور از جون

نفرمایید

شما بزرگوارید

 البته حق داری... وقتی هی زخم بخوری، یا توی اطرافیانت ببینی که چه جوری اول عاشق بودن و بعدش زدن به تیپ هم، دیگه حال آدم از اسم عشق هم به‌هم می‌خوره.
ولی میدونی دوست عزیز،  واقعاً تقصیر عشق نیست،
تقصیر اون برنامه‌هایی‌ هستش که از بچگی توی ذهنمون ضبط شده.

همونا که می‌گن: عشق یعنی رنج، یعنی گذشت بی‌حد، یعنی درد…

مادران و پدران گذشته، مدام می گفتن باید بسوزی و بسازی

همون موقع ها که اصلا پسر و دختر همدیگه رو ندیده بودن ولی پدر و مادرا میشوندنشون پای سفره عقد.

یه جور اجبار با عشق گره خورده بود.

هر چی اون دختر می گفت من از این پسره خوشم نمیاد، می گفتن عروسی کنی عادت می کنی.

عشق گره خورده بود به عادت به تنفر...

همه این اتفاقات در ناخودآگاه ریشه کرده.

ولی دوست من، اگه اون باورا رو از ریشه عوض کنی،
می‌تونی یه عشق آروم و واقعی رو هم تجربه کنی.
از همون جنسِ نایابش. 

دقیقا

آفرین 

دقیق و درست گفتی

آفرین
خیلیامون با تصویرای سمیِ عاشق شدن بزرگ شدیم… هیجان، غیرتِ مریض، دعوا = عشق!
ولی خوش‌ به حالت که از اول دنبال یه رابطه سالم بودی.

درسته که هیچ‌کس تا آخر عمر مثل روزای اول نمی‌مونه،
ولی وقتی پایه‌ی رابطه احترام باشه، حتی با سختیاش هم می‌شه ادامه داد…
برخلاف اون مدل اول که تهش همیشه فقط یه درد مزمنه.

خوب خدارو شکر 

این هم می تونه یه راه باشه

مهم شما هستی 

هر راهی که برای شما لذت و آرامش و پیشرفت داشته باشه می تونه درست باشه.

بزرگوارید

امیدوارم شاگرد خوبی باشم

 عالی گفتید…

حتی رابطه‌ی ما با خدا هم یه جور تعامله، نه یک‌طرفه‌سوختن.
اون وقت چطور توقع داریم یه آدم زمینی، تو رو ندیده و نخواسته، لایق عشق بدونت؟

عشق واقعی یعنی دو نفر، مایه بذارن،
نه اینکه یکی بسوزه، یکی فقط تماشا کنه...

اینا چیزاییه که متأسفانه خیلیا از بچگی برعکس یاد گرفتن،
واسه همینه که هی تو رابطه‌های سمی گیر می‌افتن…

مرسی که اینو نوشتید

جالب بود

آدم درست در زمان درست 

و می تونه یه عشق عالی باشه

و حتما شدنیه

و شاید باید اول از تغییر باورهاون شروع بشه.

وقتشه که جای باورهای اشتباه رو با باورهای درست عوض کنیم.

ممنون