امروز یکی از فامیلای نزدیکم به حضرت عباس توهین کرد.
یه نفر تذکر داد..ولی من هیچی نگفتم. از خودم متنفرم....چقد من ضعیفم چقد کمرو ام...وگرنه باید دفاع میکردم.
از جمع بدم میاد. هیچ نفعی برای من نداره..یا غیبت میکنن یا توهین میکنن...خسته شدم.
تنهایی بهتره.
الانم غصم هست...اخه من چرا اینجوری ام خسته شدم از خودم.
اخی میدونم چی میگی
عیبی نداره حضرت عباس دلش بزرگه
همین ک ناراحت شدی خودش خیلیه
این جور مواقع چیزی نگی بهتره بگی بدتر توهین میکنن
من با یک فرد مذهبی که مشاورم هست در این مورد صحبت کردم
توی جمع فامیل اصلا نباید وارد بحث شد
من سرکارم تو این محرمی آهنگ میزاشتن بخدا دلم میشکست ولی چیزی روم‌نمیشد بگم
خب شما نمیتونی دخالت کنی
من خودم اهل سیاستم
از اول جوونیم عقیدتی سیاسی بسیجمون بودم تا همین الان
و همیشه بحث میکردم و صداهامون بالا میرفت با فامیل درجه یکم
قلبم صد پاره میشد از حرفاشون وگاردهاشون
یه شب دیگه خیلی دلم شکست رفتم توی کانال مهدی حامدی باهاش حرف زدم گفتم شرایط به چه صورته
گفتم خیلی ناراحتم گفت شما از کجا میتونی تضمین کنی که از ناراحتی اون فامیلات دق نکنی و فردای مرگت اون فامیلت هدایت نشده باشه!
همه چی دست خداست نباید هیچ چیزی رابطه ما و خدا رو خراب کنه این از همه چی مهم تره
بمن کفت اصلا وارد بحث نشو
منم الان دوشبه تو جمعی هستم که مخالف هزارن و فقط صاحب الزمانو صدا زدم که مبادا وارد بحثشون بشم و تاحالا موفق بودم از جمعشون خارج میشم خودمو مشغول میکنم و ذکر میگم براشون دعا میکنم
