شاید بخندین ولی در حدی که در روز اینقدر بهش فکر میکنم که کارام عقب میمونه و تمرکز ندارم و بی حوصله و عصبی میشم بهش فکر میکنم
چون
۱- واقعاااااا اوضاع طوری شده که واقعا پسرا مزخرف شدن ونمیشه اعتماد کرد
۲-اطرافیانم و همسن و سال هام دارن ازدواجمیکنن
نمیدونم نگران باشم و تلاش کنم برای پیدا کردن نیمه گم شده« که وااااقعا کار رو مخی و زمان بریه و اعصاب میخواد»
یا رها کنم کلا؟
میترسم رها کنم همینطوری بره تا ۳۰ ۴۰ سالگی...