۱۹ سالمه
تو رو خدا باهام حرف بزنید یه چیزی بگید نمیدونم
هر چی بزرگتر میشم زندگی بیشتر حقیقتا رو میکوبه تو صورتم من واقعا خستم واقعا دیگه تحمل ندارم دیگه نمیتونم احساس میکنم همه چی برام تکراریه زندگیم تکراریه هر کاری میکنم خوشحال نمیشم حالم خوب نمیشه انگار غم یه بخشی از وجود من شده انگار این غم نمیخواد دست منو ول کنه :)))
کاش فقط یه نفر تو این دنیا بود ک منو درک میکرد کاش برای یه بارم ک شده خدا یه کاری میکرد من حس کنم آدم خوشبختیم یعنی اصلا خدا منو میبینه؟ یعنی خدا منو فراموش کرده؟؟ تا کی قراره من حالم این باشه؟