دعوا بخاطر بچه کوچیک و بچه داری

پسر من شش سالشه ، از خانواده ام هم دورم ، اگر شوهرم نبود بدون شک دیوونه میشدم  ، چه اون موقع که بچه ام کوچیک بود و چه الان که بزرگتر شده ، همیشه کمک حالم بوده  ، من بعد از دنیا اومدن بچه ام دانشگاهم رفتم ، شوهرم با صبر و حوصله بچه رو نگه میداشت، توی کار خونه و غذا هم همیشه کمک میکرد ، همیشه دعاش میکنم ، خدا حفظش کنه 

عزیزم دو روز بعد زایمان فوت شد. دکتر گیر داد زایمان طبیعی کنم ولی نتونستم افت مکرر قلب داد سزارین شدم ولی بچم مشکل تنفسی پیدا کردو ....

نمیدونم چی بگم؟

زبون خوش تاثیر نداره؟مثلا بگی خب بچه اینطورس بود نرسیدم

یا صبح که بلند میشی هنوز هیچی نشده بگو بچه نذاشت بخوابم دیشب...یکم لوس کن خودتو

مردا وقتی ببینن زنشون عین یه مرد کار میکنه دیگه فکر نمیکنن که این زنه...زایمان کرده مثلا!شیر میده به بچه و خسته میشه

پس کارت حیای سخت تره

همش میگذره بچه ها همیشه بچه نیستن بعدا خیلی دلتنگ این روزامیشیم.

من فقط یه بار بحثم شد

پوشک های دخترم تو حموم جمع شده بود.یادم رفته بود بردارم و بوی بدی گرفته بود

شوهرم برای اولین بار اعتراض کرد

منم گفتم این کاری نیست که مختص من به عنوان مادر باشه.خب یه بارم تو جمع کن!

تو هم پدری و این بچه هر دوی ماست و یه سری چیزا تو بچه داری مشترکه!

یه سری چیزا مثل این کارا رو اجبار کن

اینقدر انجام نده تا مجبور بشه

ما هم همینیم تا قبل دخترم همه خسرت عشق مارو داشتن اما الان سر خستگی ومشکلات دخترم همش بحث و دعواست...دخترمنم از شب اول تا الان ک یکسالشه ناارومه...البته بنظرم مشکل از بچه ها نیست از عمق عشق ودرک متقابل زن وشوهره دخترم فقط واقعیت هارو نشون داد:( شوهر من اا یک هفته غذا نپزم هیچی نمیگه یا خودش میپزه یا بیرون میخوره یا گشنه میمونه اما رو خوابش حساسه...کمکم کنه کلی غرمیزنه منت میزاره تندی میکنه وبادخترم بداخلاقی