یادمە از ٨ سالگی ارزو داشتم یه ویلون یا پیانو داشته باشم. خانواده ام اصلا ازم حمایت نمیکردن البته بابامم نداشت بجاش واسه برادر احمقم خرج میکرد کلی خرج الکی اونم تو هیچ زمینه ای به هیچی نرسید. یه جوری حسرتش به دلم مونده هر روز گریە میکنم. الانه که نوزده سالمه فقط یه دانشجوی ساده ام و هیچی ندارم حتی حوصله خوندن درساشو ندارم میدونستم اگه میرفتم کلاس موسیقی لااقل ناراحتی اعصاب نمیگرفتم با ١٩ سال سن چون بهش علاقە داشتم و به یه جایی تو اون زمینه میرسیدم یکی از همکلاسیام همسن خودمه تو دانشگاه سازهای کوبه ای درس میده تو اموزشگاه ها و کلی کاراموز داره و کلی دوست من حتی یه دوست بدرد بخورم ندارم باهاش حرف بزنم کلا اون رویای منو زندگی میکنه خوشبحالش😔
الانم دیر نیس عزیزم برو یاد بگیر
منم به هیچ کدام از آرزوهام نرسیدم غصه نخور
واقعاً نمی‌دونم چی بگم...
ولی توی قلب همه ی ما ، خواسته هایی هست که اطرافیان اونو توی قلبمون خاک کردن..
برو ی چیز یاد بگیر
منم آرزوشو داشتم
۲۰ سالگی خریدمش
هنوزم فرصت نشده برم کلاسش
ولی اخرش میرم
شده بمیرمم اول ساز مورد علاقمو یادمیگیرم بعد میمیرم
۲۵ سالگیم تموم میشه و هنوز نرسیدم..
ولی میدونم میشه
شماهم ناامید نباش سعی کن مستقل تر بشی در اینده بری دنبالش.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
