واقعاً تو هر رابطه‌ای یه جایی می‌رسه که آدم احساس میکنه داره بیشتر "تحمل" میکنه تا "زندگی"؟
یه وقت‌هایی حس میکنی رابطه‌ی زن و شوهر، یه جنگ خاموشه بین دو نفری که هردوشون انتظار دارن طرف مقابل بیشتر بفهمه، بیشتر کوتاه بیاد، بیشتر همراهی کنه...
واقعاً این حس طبیعی‌ـه یا نشونه‌ی سمی شدنه رابطه‌ست؟
لطفاً متأهل‌ها صادقانه بگن:
- این احساس رو تجربه کردید؟
- چی کار کردید که از فاز تحمل برگرده به فاز عشق و آرامش؟
- راهی هست که بدون جنگ، دو نفر همدیگه رو بفهمن؟
طرفت انسان باشه خود ب خود همه چی برمیگرده ب اولش
عزیزم شما فقط خودت باش
یه مشاوره برو خیلی بهت کمک میکنه
بله اگه واقعا درک رسیده باشند متاهلی صبوری حرف گوش دادن ی بار این کوتاه بیاد ی بار مقبللس زندگی خوب میشه
بله بسیار زیاد این حس رو تجربه کردم😃
زن باید عشق رو بگیره تا بتونه عاشقانه رفتار کنه
مرد خیلی تاثیرش بیشتره گاهی اوقات با یه پیام عاشقانه با یه هدیه یه قرار دو نفره میشه زن رو سالها جوون کرد وقتی زن شارژ شد حالا بشین و از محبتش لذت ببر
دوره ای پیش میاد
تحمل و صبوری توی ازدواج اینجا معنی پیدا میکنه
اره تجربه کردم
همیشه خودم کوتاه اومدم ولی دیگه نمیتونم
میدونی گاهی اوقات هر دو نفر خوبن ولی مناسب هم به عنوان همسر نیستن
باهم دیگ حرف بزنید حتما
بیشتر وقت ما مااهلا باید گفت و گو باشه
بله پیش اومده
گاهی باید خودمون رو بزاریم جای همسر درکش کنیم
ولی کلا باید با همسرمون دوست صمیمی باشیم تا زن وشوهر
بله همین الانشم دارم تجربه میکنم هرچی سعی میکنم درستش کنم نمیشه یعنی شوهر بیشرفم کوتاه نمیاد منم دیگه خسته شدم
بله
عالی فرمودید
واقعاً وقتی طرف مقابل‌تون «انسان» باشه، خیلی چیزها خود‌به‌خود درست میشه...
اما کاش تعریف «انسان بودن» رو همه بلد بودن.
خیلی از ما فکر می‌کنیم انسان بودن یعنی فقط مهربون بودن، ولی در یک رابطه:
- انسان بودن یعنی مرز داشتن و احترام گذاشتن به مرزهای طرف مقابل.
- یعنی مسئولیت‌پذیری، نه انداختن تقصیر به گردن دیگری.
- یعنی بلد باشی عذرخواهی کنی، توضیح بدی، و تغییر کنی.
بله درسته
اگه طرفت واقعاً انسان باشه، دیگه لازم نیست بجنگی که دیده بشی.
همون‌قدر که می‌خوای، می‌بینی و دیده می‌شی.
اما اگه طرفت انسان نباشه، رابطه هر روز یه جنگ فرسایشی میشه…
خیلی متأسفم که دارید چنین تجربه‌ای رو پشت سر می‌گذارید.
از لحن پیام‌تون کاملاً مشخصه که خیلی تلاش کردید، خیلی جنگیدید، خیلی ساختید و حالا به نقطه‌ای رسیدید که خستگی از درونتون زده بیرون…
گاهی وقت‌ها مشکل این نیست که ما بلد نیستیم بسازیم
مشکل اینه که طرف مقابل ما نمی‌خواد شریک باشه، فقط توقع داره تحملش کنیم.
شما مقصر نیستید که خسته شدید، وقتی بار رابطه فقط روی دوش شما بوده.
و بدونید که خستگی‌تون نشونه‌ی ضعف نیست، نشونه‌ی اینه که دیگه وقتشه به خودتون هم فکر کنید.
نه با سکوت و فراموشی،
بلکه با آگاهی و عزت نفس.
