خوب،بیاین بپذیریم که هر کسی از درونش یه ضعفی داره..و ضعف من خیلی مسخره اس که همش احساس ناامنی میکنم.هیچ جااا راحت نیستم انگار نمیتونم ثابت کنم که بنده وجود خارجی دارم.
من هر کی رو که میبینم میخوام شبیهش بشم هر کی که بنظر میرسه شخصیت بهتری داره
در این حد که یه اسکول و میبینم و با خودم میگم واووو چه اسکل جذابی.پس بیا بی خیالی رو امتحان کنیم
آره دیگه سر این دیوونه شدم رف
ولی دیگه چیکار کنم ایشالا این دوره مزخرفم تموم میشه
واسه شما چیه؟
اوه تعدادشون زیاده
نکته سنج بودن زیادی
وسواس فکری دارم
خیلی قهروام سر همه چی قهر میکنم
منم خیلی زود تاثیر میپذیرم
به همه هم دید مثبت دارم و فکر میکنم همه میخان کمكم کنن
خیلیم حساسم
زیاد میخندم خنده واقعی هم نه کلا هرکی میاد میخندم همش میخندم متنفرم بعد چون درونگرا ساکتم و ادمیم که فرق داره با همه همه ازم متنفرن بعدش تاحالا اکس نداشتم مسخرم میکنن میگن بدبخت تاحالا با هیچکی نبوده و حرف نزده پسر ندیدس ولی به یه ورت بگیر ولشون کن
کمالگرایی که به وسواس فکری ختم میشه
من ترسو ام یعنی فکر میکنم اگه جواب کارها وتیکه های جاریام بدم بقیه شون حتما با من لج میشن کمالگرام ودوست دارم وقتی ی کاری میکنم بی عیب باشه خیلی زجر اوره
کم روام سریه چیزایی
آنچه خوبان همه دارند من یکجا دارم🤣
درجاتی از کمالگرایی، وسواس فکری، وسواس قرینگی، وسواس بهداشت، احساس کافی نبودن، کمبود اعتماد به نفس. البته همه اینها پشت یه نقاب محکمه
