قبلتر ها ک کم سن بودم در مقایسه با الان با اراده تر و امیدوار ار بودم و برا روزها و عمرم ارزش قائل بودم
الان جوری شده که از همسن هام عقبم از لحاظ تحصیلی ،هدفمند نیستم و همش ناله و بهانه گیری و برا روزهام ارزش نمیذارم کلی اعصابم از خودم خورده خوابم دچار مشکله ،زندگیم اگر این رویه ادامه پیدا کنه میشم ی بدبخت ک تو جوونیش هیچ تلاشی نکرده و پشیمونه و حسرت میکشه
چکار کنم واقعا ب قبل برگردم
نمیدونم نماز و ارتباط با خدا امید بخشه؟
واسه من امید بخش که یه چی بالاتر معجزه کرده
هرروز کلی ایده میاد تو سرم که اگه برم دنبالشون موفق میشم ولی نمیتونم ریسک کنم نمیدونم کدومو انتخاب کنم منم مثل شما دچار روزمرگی شدم
خیلی اذیت کننده اس حالا من اوج جوونیمه مطمنا پشیمون خواهم شد تلاش میکنم درست شم ی عادت بدی هم داشتم ک چندسال گریبان گیرم‌بود اونو خلاص شدم ولی هنوز خیلی چیزا درست نشده یکیش خوابمه حس میکنم بیشتر افسرده شدم ک بیتفاوتم
به هرحال یه منشا روحی داره منم بعد یه اتفاق بد تو زندگیم بی انگیزه شدم قرار بود چندماه به خودم استراحت بدم بعدش دیگه نشد انگار انتخاب کنم دچار تیک عصبی هم هستم که خیلی دلم میخواد خلاصی پیدا کنم ازش
