نه این حرفو نزن... منم سر همین احساساتی که الان داری، یه پسر استاد دانشگاه رو وقتی که ۲۲ سالم از دست دادم. چون اون استاد دانشگاه، خوش چهره، قد ۱۹۰، چشم پاک و... بود، و من یه دختر لیسانس، که اون موقع وضع خانوادگیمم خوب نبود. گفتم نه. من پیشش احساس خواری میکنم و اون بهتر از منه... الان ۲۹ سالم شده، از لحاظ مالی خوب شدیم.
ولی خواستگارام بیکار، با وضعیت خانوادگی داغون میان...
خواهش میکنم مثل من نباش... خوب تحقیق کن در موردش، اگه مورد منفی نداره، اخلاقیات رو رعایت میکنه، پسر خوبیه، مودبه، سنگینه، قیافش به شما میخوره و به دلت نشسته، چرا که نه؟؟؟ احساس لیاقت کن، تو لایق همه ی چیزهای خوب هستی، حتما خدا این لیاقت رو در تو دیده...