داستان من

بار اول که باردارشدم 18 سالم بودبایه دنیا امیدو آرزو فکرمیکردم بااومدنش همه چی عالی میشه من از تنهایی درمیام وخانواده ی همسرم کمتر اذیتم میکنن دختر ساده ومهربونی بودم کاری به کار هیچکس نداشتم ولی دشمن زیاد داشتم و باهمسرم اختلاف زیاد داشتم فرقمون بین  زمین تا آسمون بود امیدم این بود با اومدن بچه همه چی بینمون درست شه باردار شدم همه چی دوران بارداری خوب بود بیمارستان خوبی ام زایمان کردم  6 ماهش بود فهمیدم تاخیر حرکتی داره وباید بره کاردرمانی خلاصه کنم 1سالش بود نشست 18 ماهش بود 4 دست وپا رفت نزدیک 4 سالش بود راه رفت ونزدیک 7 سالش بود حرف زد  خداروشکر حرکاتش کامل شد حرف زدنش اوکی شد اما بعدش نتونست تو مدرسه معمولی درس بخونه دیرآموز بود نسبت به بچه های دیگه مثل راه رفتن وحرف زدنش یاد گیری شم تاخیر داشت 3 سال طول کشید اولشو تموم کنه امسال میره دوم و انگار موافقت کردن از امسال بره مدرسه ی معمولی ولی بیش فعاله خیلی حرف میزنه خیلی فعالیت داره تو طول همه ی این سالها حرف مردم رفتارشون جیگرمو سوزوند که چطور گارد بستن مقابل بچه ای که مثل فرشته هاس وحتی  دلش نمیاد یه مورچه رو له کنه خیلی اذیت شدم بخصوص تو زمینه ی تحصیلش و بخاطر رفتار بقیه وحرفهاشون بخاطر دخترم با خیلی ها قطع رابطه کردم که بهش بی حرمتی نشه تنهای تنهام  الان باردارم البته ناخواسته بوده  همه ی غربالگری ها سالمن وبچه مشکلی نداره ولی میترسم من دیگه تحملشو ندارم دیگه 18 سالم نیست یه مادر 29 سالم که خیلی تنها وخستس هم روحش هم  جسمش همسرم کارمنده خیلی شغلش مسئولیت داره یه جورایی کل روزو نیست منم من خانوادم شهرستانن ومن تهران حالم خیلی بده خیلی میترسم. دعام کنین من تاحالا آزارم به یه مورچه نرسیده ازخدا بخواین بهم رحم کنه مشکلات دخترم حل شه و فرزند دومم سالم بدنیا بیاد من تحملشون دیگه ندارم دیگه دارم ایمانمو ازدست میدم