دقیقا همینطوره. به زن های دور و برم نگاه می کنم چطور بلدن زندگیشون رو کنترل کنن و همزمان به فکر خودشونن و لذت می برن به حال خودم افسوس می خورم. بعد شوهر من به منی که هم بیرون کار می کنم هم تو خونه کار می کنم هم خرج خودم رو میدم هم توقعی ازش ندارم با کمترین توقعات زندگیم رو باهاش زندگی کردم همیشه حساب جیبش رو دارم میگه تو تو این زندگی چیکار کردی!
ففط تو رو خدا بگید از کجا شروع کنم به اینکه برا خودم زندگی کنم یعنی ادا درنیارما واقعا دیگه بی خیال بشم
آخه شوهرم با دوستانش زیاد میره بیرون منم مجبورم با اونا برم اگه بگم نمیام میگه تو با هیچکس نمی جوشی در حالی که اونا سال هاست با هم دوستن منم با اخلاقشون حال نمی کنم. میخوام برا خودم دوست پیدا کنم فقط برا وقت گذرونی البته
ببین یه چی بهت میگم من ۲۴ساله ازدواج کردم تجربم کم نیست تنها کسی که می‌تونه بهت کمک کنه خودتی و خودت یه مدت کاریش نداشته باش قهر نه بی تفاوت باش به رفتارش نپرس چرا
در عوض به خودت برس پیاده روی یا باشگاه لباس خوب سرو وضع مرتب داشته باش بعضی وقتا هم دیدی پایه اس بهش پیشنهاد بیرون رفتن بده بگو بریم بیرون شام مهمون من یا بازار برین بگو عه چه تیشرت قشنگی بخت میادا میخام برات هدیه بگیرم اینو از این بابت میگم که تغییر رفتار تو دید برای سوئ تفاهم پیش نیاد یه نوع یادآوری دوست داشتنه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
