بیا که صبر ز دل پریده است

بیا که صبر ز دل پریده است
بیا که عقل ز سر دویده است
شام وعده بدادی ام که آیی
شام رفت و سحر رسیده است
خلاف هم نیستم اما نمیدانم
چرا یارم ز من رهیده است
به گمانم آیی آن روز
کمرم را نگری خمیده است

Noorullah Noorzaie