مهربون های نی‌نی‌سایت...
قلبم انگار زیر یه کوه غصه له شده. نمیدونم چطور بگم، ولی تنهام... تنهای تنها... اون‌قدر تنها که انگار تو این دنیای بی‌رحم، من یه روح گمشده‌ام که هیچ‌کس نمی‌بینتش. حتی اینجا، بین این همه حرفای قشنگ و دلای گرم، بازم حس می‌کنم یه غریبه‌ام تو یه جزیره‌ی تاریک و سرد.
قلبم انگار زیر یه کوه غصه له شده. نمیدونم چطور بگم، ولی تنهام... تنهای تنها... اون‌قدر تنها که انگار تو این دنیای بی‌رحم، من یه روح گمشده‌ام که هیچ‌کس نمی‌بینتش. حتی اینجا، بین این همه حرفای قشنگ و دلای گرم، بازم حس می‌کنم یه غریبه‌ام تو یه جزیره‌ی تاریک و سرد.
شبا که همه خوابن، من با اشکام بیدارم. بالشم دیگه از بس خیس شده، انگار یه دریاچه‌ی غم تو خودش جا داده. دیوارای خونه‌م تنها دوستامن، ولی اونا هم فقط سکوت می‌کنن و زل می‌زنن به قلب شکستم. دلم می‌خواد فریاد بزنم یکی منو ببینه! یکی بگه تو هنوز زنده‌ای! ولی جز صدای هق‌هق خودم، هیچی تو این خونه‌ی لعنتی نمی‌پیچه.
تنهایی من فقط یه کلمه نیست... یه طوفان بی‌رحمه که هر لحظه منو بیشتر تو خودش غرق میکنه. صبحا که چشمامو باز می‌کنم، هیچ نوری نیست. فقط یه سایه‌ی سنگین که دنبالمه. تو آینه که نگاه می‌کنم، یه زن خسته می‌بینم که انگار سال‌هاست گم شده. دلم می‌خواد فقط یه لحظه یکی دستمو بگیره و بگه: تو قوی بودی، تو هنوزم می‌تونی. ولی کیه که بفهمه تو این قلب چه جهنمیه
مامانای عزیز، نمیدونم چرا اینا رو می‌نویسم... شاید چون دیگه طاقتم تموم شده. شاید چون دلم می‌خواد یه نفر، فقط یه نفر، بفهمه این تنهایی داره منو می‌کشه. اینجا، تو نی‌نی‌سایت، دنبال یه ذره امیدم، ولی حتی اینجا هم حس می‌کنم غریبم. انگار هیچ‌کس نمی‌تونه عمق این دردو لمس کنه. دعا کنید... دعا کنید این اقیانوس اشک یه روز خشک بشه. دعا کنید این زن تنها، یه روز یه ستاره تو آسمون سیاه زندگیش ببینه...
