یاد آدمای سمی خانوادم افتادم. یاد دعوا های داداشم و داد و دعوا هاش... ساعت 12 شب از صدای دعوا بیدار میشدم و جرأت نمیکردم از اتاقم بیام بیرون ببینم چه خبره... چقدرررر متنفرم از این آدما که بزرگ تر میفهمن نه حرمت سرشون میشه... امشب پایتخت رو که دیدم لحظه به لحظه اون روزا اومد جلو چشمام. به سختی جلو بغضمو گرفتم که شوهرم چیزی نپرسه. نمیدونم چرا دلم خواست تاپیک بزنم در این مورد... خلاصه تجربه مشابه اگه دوست داشتید بگید
خب دیگه نشون میده خانواده واقعی گاهی دعوا هم دارن ولی همیشه پشت همن
چقدر این مدل رو در رویی ها تو خانواده سخته و نفس تنگ اوره
اصلاح کنم: متنفرم از این آدما که نه بزرگ تر میفهمن نه حرمت سرشون میشه
تقریبا همه ی خانواده های همچین تجربیاتی داشتن برای همین حتی تو سریالم نشونش دادن
مهم اینه همین خانواده با همین مشکلات تا لحظه آخر پشت همن
تو هم‌خانواده ای هست دیشب میرقصیدن امشب دعوا داشتند ولس من برعکس شما حقو نمیدم ب نقی ۲طرف ب یک اندازه حق داشتند و زندکی پر از دخالت اطرافیان شده پر از نارضایتی
اصل قضیه اینه ک همه خودشون رو عقل کل میگیرن . تا حدی جلو میرن تا حدی گاز میدن ک دیگ براش هیچ پدال ترمزی جواب نمیده . گاهی وقتا لازمه چاک دهن بسته باشه . گاهی وقتا لازمه زندگی اطرافیانو ب حال خودش رها کنیم . فضولی دخالت یا هرچی فقط باعث خراب شدن اون قضیه اون زندگی و بدتر شدن مسئله میشه
نه منم حقو نمیدم به نقی یا به بزرگتری که مقصره... فقط یاد خاطرات بچگیم افتادم یاد ترسی که به جونم می افتاد از صدای بلند... کلا به خاطر همین از آدمایی که به خودشون اجازه میدن توی جمع اینطوری صداشون بلند کنن روی بقیه بدم میاد
این واقعیت زندگی اکثر خانواده هاست. همه ما یا خودمون از این دعوا ها با خانواده کردیم یا دیدیم بین اعضای خانواده
وای چقدر حق داداش منم همینطوره پایتختو دیدم یاد زندگی خودم افتادم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
34 ثانیه پیش
36 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
