سلام
خوبید؟
میگم یه موقعی که تایم ازاد داشتید میشه یکم صحبت کنیم؟
خیلی بهم ریخته ام
کسی نیست که باهاش صحبت کنم
حقیقتش اینه که اصلا دقیق نمیدونم چمه
اول از همه متوجه میشم که وسواسم دوباره خیلی زیاد شده و به چیزای جدیدی هم گیر میدم
دوباره ذهنم خیلی درگیر میشه و اذیت میشم
و چیز دیگه ای که خیلی متوجهش میشم اینه که اون حالت تیکی که همیشه داشتم و کنار ناخن هامو میکندم دوباره زیاد شده و انقدر کنار ناخنار دست و پامو کندم که از کار افتادم،سرامیکای اتاقم خونی شدن.
چیز دیگه ای که اذیتم میکنه اینه که بی انگیزه شدم،نه اینکه انگیزه ام برای درس خوندن رو از دست داده باشما
دیگه اون شور و اشتیاقی که قبلا برای دانشگاه داشتم رو ندارم.دیگه اون علاقه ای که باعث شد اوضاع رو تحمل کنم بخاطر درس ندارم،دیگه کلا انگار اون علاقه از بین رفته.
چون من از ۵،۶ سالگیم مطمئن بودم که چه شغل و رشته ای برای ایندم در نظر دارم و همیشه هم تو فکرم بود و توی دبیرستان هم این علاقه تشدید شده
اما دو ماهی هست که کلا فکر کردن و در نتیجه ذوق کردن برای اون تصورم رو از دست دادم
منی که همیشه توی فضای مجازی کلی کانال و عکس و ویدئو های مربوط به رشته مورد علاقم رو سیو میکردم یا توی کلی کانال مربوط عضو بودم و حتی کلییی اصطلاح یاد گرفتم الان دیگه هیچکدومشون برام جذابیتی نداره
اون علاقه ای که بهم انگیزه میداد برای درس خوندن برای یادگرفتن،کلا از ذهنم پاک شده
از این احساسات دارم اذیت میشم.
یه سری احساسات دیگه هم مثل تنهایی و عدم امنیت و حمایت و ... دارم اذیتم میکنه.
اینکه یه نفر نیست که مطمئن باشم که هر موقع بخوام کنارمه ،باهام حرف میزنه،برام ارزش قائله و من ته ذهنش هستم داره ،اذیتم میکنه(به جز مامانم)
یه دوست خوب یه ادم درست...
یه چیزی ته ذهنم که داره روانمو بهم میریزه اینه که چرا من همیشه ادما رو دوست دارم و تو ذهنم هستن،به فکرشون هستم و پیگیرشونم
اما هیچکس نسبت به من اینطوری نیست.
تیک عصبیت باید حتما درمان بشه تحت نظر نیستی؟
و اینکه باید تو اجتماع قرار بگیری حالا یا کلاس ورزشی یا هنری یا زبان هرچی
اصلا نباید تو رکود بمونی چون شروع میکنی به نشخوار ذهنی
باید بری تو جامعه چون چیزی که من ازت متوجه شدم برون گرا هستی و باید با دیگران ارتباط بگیری
در مورد درست هم بدون همه ادما تو پروسه درس خوندن این حس ها رو تجربه میکنن
راستش چیزی که انگیزه مهم تره رعایت کردن روتین هست
باید جزوی از زندگیت باشه عادتت باشه
حس میکنم شخصیتت مهر طلب باشه
برو در موردش تحقیق کن حتما
و اینکه همیشه یادت باشه هر چی به دیگران میدی بی چشم داشت باشه
حالا وقتته احساسته پولته هرچی که هست
همیشه با خودت بگو یا خرجشون نمیکنم یا اگه کردم نباید انتظاری داشته باشم
اینجوری همیشه ارومی همیشه متکی به خودت هستی
یادت نره ما همه تنهاییم در نهایت
حتی یه زندگی زناشویی در حد عالی هم ممکنه یک شبه بهم بریزه
قوی باش خودت به خودت حس امنیت بده اصلا منتظر و دنبال کسی نباش این حس ها رو بهت بده
هرچقدر سنت بره بالاتر بیشتر میفهمی که تنهایی و خودت تکیه گاه خودتی.
پدرت نامهربون بوده باهات؟بپذیرش و دیگه مرور نکن کاراشو
خودت مهمی خودت تو این زندگی واسه خودت چیکار کردی؟
خودت چقدر واسه رویاهات تلاش کردی
به خودت کمک کن اول از همه خودت شرطی.
درسته
میدونم
میدونم که اخرش خودمم و خودم و نباید انتظاری از بقیه داشت
خیلی ساله که به این نتیجه رسیدم و کمتر پیش میاد بخاطر کسی کاری کنم
اما خب بعضی وقتا هم دلم یه توجه یه پیگیری از یه ادم درست رو میخواد
چجوری به خودم حس امنیت بدم؟ از درون داغونم
راجع به شخصیت مهرطلب که گفتید خوندم
مهر طلب نیستم،یعنی خیلی در موردم صدق نمیکنه چون در عین حال که یه وجه مهربون دارم یه وجه بی رحم و البته نارسیست هم دارم
و به شدت هم مخالف از خود گذشتگی بیجا و مهربونی بیجا هستم
اگر به کسی محبتی میکنم توقع جبران ندارم،مثل همون کراشم که مدت ها درکیرش بودم،اما اگر اون طرف مقابل هم یه محبتی به من بکنه خیلی خوشحال میشم
الان دلم اون خوشحالی رو میخواد،اون توجه متقابل رو میخواد
نمیدونم حالا هورمون هام بهم ریخته فشار درسه یا چی
اما تازگیا درگیر این افکار شدم،هیچوقت به این چیزا فکر نمیکردم و برام مهم نبود چون کلا شخصیت خنثی و بی اهمیتی دارم.ولی الان یکی دوماهی هست که خیلی دارم احساس خلا های این سبکی رو میکنم
