زندگیمون مملو از آرامش میشه
و حسادت و چشم و هم‌چشمی ازش رخت برمی‌بنده
اینکه هرکسی نردبان خودش رو داره
جهان رو مثل یه نمیکره‌ی خیلی خیلی بزرگ تصور کنید که هرکس در اون یه نردبان داره و قراره مسیر خودشو بره تا به نقطه‌ی اوجش که خواسته‌هاش و ... هست برسه
اگر کسی امروز در پله‌ی آخر نردبانشه فقط به این خاطره که این مسیرو زودتر شناخته و پیش رفته. زودتر فهمیده که باید شروع کنه، تلاش کنه و از پله‌ها بالا بره. همین وُ ولاغیر.
و هیچ‌کس هم نمی‌تونه روی نردبان دیگری قرار بگیره و مسیر اون رو بره
بنابراین هیچ‌کس نمی‌تونه چیزهایی رو که قراره در این مسیر خدا، کائنات _یا هرچیزی که بهش باور دارید_ بهتون بده رو ازتون بگیره یا به جای شما اونو به دست بیاره.
پس آروم باشید. بدونید آنچه که برای شما باشه، به هر طریقی بهتون داده خواهد شد و اگر یک جهان جمع بشن که شمارو از نردبانتون پایین بندازن اول همشون باید از نردبان خودشون پایین بیان و این یعنی شکست اول برای اونهاست.
جهان انقدر بزرگ هست که هممون باهم پیشرفت کنیم و قد بکشیم پس پیشرفت دیگران باعث حسادت شما نشه، تمرکزتون رو بذارید روی نردبان خودتون.
کلامی هست بسیار زیبا: حسادت مثل اینه که تو چاقویی رو به شکم خودت وارد کنی و انتظار داشته باشی دیگری ( آنکه به وی حسادت کردی) بمیرد.
