بچمو از دست دادم تو بارداری. وقتی بچه میبینم یاد پسر کوچولوی خودم میفتم. دلم میخواد سینم شکاف بخوره. خفه میشم. نمیدونم چیکار کنم.
دست خودم نیست. باور کنید عاشق بچه هام اما اینجور شدم. میگم خدایا پس کوچولوی من چی پسر من چی... میدونم خدا بیشتر از من هواشو داره. اما من و پسرم به ارزوی وصال نرسیدیم...
صبور باش عزیزم
چند ماه بودی چی شد
الهی بمیرم نمیشه دوباره بچه دار شی😔
درکت میکنم
ان شاءالله باز بچه دار میشی
شاید سالم نبوده وخدا صلاح دیده نمونه و قراره یه بچه دیگه بهتون بده هیچ کارخدا بی حکمت نیست عزیزم صبور باش
من از وقتی این اتفاق برام افتاد اومدم نی نی سایت و تجارب بقیه رو خوندم چون اصلا فکرشو نمی‌کردم چنین اتفاقاتی وجود داشته باشند.
بعد تو تاپیک هدانا تو رو دیدم، بعد رفتم تاپیک‌هات رو دیدم.
چون می‌رفتم تاپیک دیگران رو میدیدم، که ببینم تاپیک بچه‌دار شدن گذاشته‌اند یا نه.
حالا تو فکر کن من بچه میبینم تعجب میکنم!
میگم اینا معجزه‌اند که سالم به دنیا اومده‌اند.
انقدر که از روز اول که سونو رفتم منو ترسوندند و استرس دادند
سلام عزیزم خیلی متاسفم بابت تجربه ای که داشتید.
فک میکنم ماجرای منو خوندید و متوجه شدید چی شده. من نمیخواستم این کارو کنم اما هیچ کس پشتم نبود. همسرم استرس زیادی به من وارد میکرد.
گاهی فک میکنم خواست خدا بود که من با دست خودم.... 😔😔😔و این خیلی دردناکه...
شما شاید سنگینی و بار گناه رو حس نکردید. خیلی سخته خیلی آدمو له میکنه خصوصا اگه ادم سختگیری باشی. منو نماز بازگشت از گناه که تو مفاتیح بود خیلی اروم تر کرد.
من از مشاور کمک گرفتم و نمیتونم بگم بی تاثیر بوده.
روزایی که حق گریه کردن نداشتم و هیچ کس نفهمید منو مشاورم کنارم بود. منم اکثرا خودم صحبت میکنم اما راضیم.
اول خدا و بعدم مشاورم به من خیلی کمک کردن
من باشگاه میرم.کارمو گذاشتم کنار چون روی روحیه ام خیلی تاثیر داشت.
