من خوابگاه هستم، واقعا زندگی خوابگاهی
خوب نیست، انواع و اقسام مشکلات، چه بهداشتی و چه سر و کله زدن با یه مشت آدم غیرمنطقی و کم خرد سر مسائل جزئی و بی اهمیت
از یه طرف تنهایی هم‌اذیتم میکنه ، یه بار سوییت گرفتم سوییته خفه بود ، کوچیک و انگار انباری! نورگیر هم نبود، از مرکز شهر هم دور بود، داشتم دیوونه میشدم، تنهایی خفم‌کرده بود، بیکارم بودم، اهل رفیق و اینام نیستم، خوابگاه حداقل همینکه صدای بچه ها رو میشنوی کمتر حس تنهایی میکنی
حالا نمیدونم اگه آپارتمان مرکز شهر باشه و ویوشم خوب باشه، یه شغل پاره وقت داشته باشم، باز ممکنه تنهایی اذیتم کنه، یکی از بچه های خوابگاه میگفت آدم دیوونه میشه ، من خودم دوس ندارم تو اتاقم کسی باشه کلا دوس دارم از دور با افراد در ارتباط باشم، اگه خونه هم بگیرم نمیخوام هم‌خونه ای داشته باشم
به نظرتون با این تفاصیل، خونه یا خوابگاه؟
