در رابطه باتاپیک شوهرم برااینکه نرفتم خونشون

یاد عقدکردگی خودم افتادم..با خونوادم رفته بودیم برای ناهار کوه،بعد شبش مادرشوهرم خواهرای اشغالشو دعوت کرده بود،نامزدم ازهمون اول غرغر که نه نمیشه بریم کوه توباید از سرظهر بیای کمک مامانم،منه خرم نکردم نوکشو همون اول بچینم،رفتیم اونجا هنو از سرسفره پانشده بودیم شروع کرد غربزنه که پاشو بریم، رفتیم دوتایی بااصرار من بالای کوه غرمیزد،روانیم کرده بود،منم اعصابم داغون بودنذاشت به دلم برسه این گشتن،اوایل نامزدیمون بود و ذوق داشتم برم باهاش بیرون،سریع برگشتیم خونه تویه راه بحثمون شد توخونه بابام بحثم شد باهاش،گفتم توبه دردم نمیخوری بچه ننه ای،بخاطر این حرفم منو ول کرد و تک و تنها توخونه موندم،یعنی تنهای تنها،هیچکس نبود،حتی مادربزرگمم که دلم بهش گرم بود نبود رفته بودن خونه عمم نامزدم اینقدر نامرد بودو نفهم که منو تنها ول کرد رفت میدونس چقدر میترسم.اخرشم تاکسی گرفتم و مثل ابله ها از ترس مادرشوهرم خودمو رسوندم خونشون...نمیدونم چرا اون تاپیکو دیدم یادخودم افتادم،اسی هیچ آینده ای بااین مرد نداره چون میدونم،از ۱۷سالگی تا الان که ۲۸سالمه ۱۱سال پای این مرد با بچه ننه بودن و دهن بین بودنش سوختم،همه چی ام زیر سر مادر و خواهر کثافتشم بود..اونام خیلی پرش میکردن و خیلی ام اذیتم میکردن..فقط الان،منتظر چوب خدام براشون..فقط و فقط ببینم باچشمم بدبختی خواهرو مادرشو