وای تو چقدر منی
یهویی تاپکیتو دیدم منم موندم بین عقلو دلم عقلم میگفت این ادم مناسبت نیست قبول نکن باهاش باشی اذیت میشی
و دلم یه چیز دیگه
اما در نهایت فهمیدم من ارزشمند تر از اونیم که رابطه اس رو انتخاب کنم که دارم توش اذیت میشم
من لیاقت ارامش توی رابطه رو دارم
پس خودمو اولویت گذاشتم
و کنار کشیدم
هنوزم قلبم درد میکنه
هنوزم گاهی اوقات پشیمون میشم
میبینمش بغض میکنم
اما اون نمیتونست ادم من باشه
زندگی هرچیزی که به صلاحت باشه رو برات رقم میزنه
پس این دلتنگیم بخشی از مسیر زندگی مونه بخشی از رشد کردنمون قوی شدنمون
پس نترس که از نقطه امنت بیای بیرون خدا هوامونو داره فقط دیگه بسپار به خودش