حس محبوب نبودن

درکت میکنم.

خودت فکر میکنی دلیلش چیه؟

تنها راهش اینه که اهمیت ندی

راهکار؟

درسته تا حدودی باهات موافقم ، حس میکنم اعتماد به نفس بالایی داری چون اگه اینطور نبود احتمالا بابت محبوب نبودن به خودت و ویژگیهای شخصیت شک میکردی.

راستش منم نظرم اینه که محبوب نبودن بیشتر از همون ترس میاد که از کودکی منشا گرفته.

تا حالا با روانشناس صحبت کردی؟ طرحواره‌هاتو میشناسی؟

میفهمم.

طبیعیه ، چون فیدبکی که انتظار داری رو از دیگران نمیگیری ، احساس تردید بهت دست میده. خیلی چیزا رو باید بررسی کنی ، مهمترینش اینه که رفتارت چه تفاوت‌های بارزی با رفتار افراد محبوب جمع داره؟ چی باعث میشه تو محبوب نباشی؟ مثلا امکان داره ناخوداگاه حس ترس و تردیدت رو به مخاطبت انتقال بدی؟ و همین مسئله باعث بشه همه بهت نزدیک نشن؟ 

 اوهوم درکت میکنم. زیاد تجربش کردم.

 یه مطلبی خوندم دوست دارم بهت بگمش ، میگفت بخشی از مغز به اسم امیگدال هستش که به احساسات مربوطه. حالا وظیفش چیه؟ وقتی برای اولین بار یه کاریو انجام میدیم ، مثلا توی جمع صحبت میکنیم ، و طرد میشیم ، مغز این خاطره رو سیو میکنه. سری بعد که ما توی این موقعیت باشیم ، امیگدال فورا با توجه به تجربه قبلی باعث بوجود اومدن احساس ترس توی وجود ما میشه و این زنجیره وار ادامه پیدا میکنه.

در نتیجه ما تا همیشه ترس از طرد شدن و پس زده شدن داریم.

حالا کاری که باید بکنی اینه که کلا این زنجیره رو بهم بزنی!

طرحواره رها شدگی!  منم دارمش. خیلی سخته ، خیلی.

دل کندن از ادمایی که خیلی مشتاقم باهاشون اشنا بشم

فقط بخاطر ترس رها شدن.

البته همین شناختش صد قدم تو رو جلو میندازه‌ها.