یه بچه کلاس اولی دارم و یه بچه ۴ ماهه
توی شهر همسرم زندگی میکنیم که شهر بزرگیه ولی با هیچ کس در ارتباط نیستیم(بنا به دلایل مختلف ازجمله قطع رابطه با خانواده همسر)
شهری که من توش زندگی میکردم مرکز استانه و ۸_۹ ساعت با اینجا فاصله داره
حالا سوالم اینه که زندگی توی شهر بزرگ با امکانات خوب ولی ارتباط ضعیییییف یا زندگی توی شهر من با امکانات متوسط رو به بالا و ارتباطات قوی ؟؟؟؟؟
در امد توی شهر بزرگ متوسط و اگر توی شهر من باشیم احتمالا کارمند بشیم‌هر دو
اینجا من سر کار نمیرم و منبع درامد فقط همسرم هست
من باشم زندگی تو شهر خودم رو انتخاب میکنم
لطفا قضاوت نکنید که اینجا با کسی چرا رفت امد نمیکنی چرا دوست نمیشی چرا ...چرا.... چرا....
چرا ها زیاده من فعلا دنبال اونا نیستم
فقط میگم به نظرتون شما به عنوان یه خانم و مادر کدوم رو انتخاب میکنید؟
من که تو غربتم واقعا نمی ارزه این دوری کاش میشد برگردم شهرمون
من و بچهام ۹۰ درصد مواقع خونه ایم شاید جمعه بریم بیرون اونم توی ماشین بیرون رو نگاه کنیم و یه غذا بخوریم و برگردیم
تفریحمون در همین حده
دوستای همسرم چون به ما نمیخورن خیلی رفت امد نداریم باهاشون
خودمم با چند نفری دوست شدم دیدم روحیاتمون و شرایطمون با هم جور نیست و ارنباطمون کمرنگ شد
این وسط مادر شوهرم هفته ای یک بار میاد خونمون که اونم سنش به من نمیخوره نه تنها من بلکه به بچهامم نمیخوره
امیدوارم بری شهر خودت
این حسی که تو داری من ار روز تجربش میکنم وقتایی که میرن خونه مادرم من تنها تر میشم ینی اینجوری حس میکنم که تنها ترم
من بخاطر بچهام تصمیم گرفتم برم شهر خودم چون اینجا دایره ارتباطی ما تقریبا صفره
بچم فقط با همکلاسیاش در ارتباطه
خیلی سخته شهر دور بودن
شهر خودم مرکز استانه و اب و هواش با اینجا فرق داره ولی خب جای خوبیه در کل
اونجا یه زندگی کارمندی داریم که نهایتا حقوقمون بشه ۲۰ یا۳۰ تومن ولی بجاش خیالم راحته که نزدیک خانوادم هستم
اما اینجا هر بار مریض میشیم یه نفر نداریم اب بده دستمون
