یه ماجرای ترسناکی اتفاق افتاد هنوز تحت تاثیرشم

بله عزیزم یادم بود شما دانشجوی پزشکی بودین ولی چون به موضوع تاپیک ربط داشت و اشاره ای نکردین فکر کردم اشتباه کردم😅

همونطور که خودت گفتی هنوز خیلی زوده تا به این صحنه ها عادت کنی عزیزم سعی کن به خودت سخت نگیری و اگر فقط به خاطر اون شب به رشته ات و مسیرت شک میکنی یادت بیاد که هنوز نه درست تموم شده و نه تجربه ای داشتی و به خودت زمان بیشتری بده❤

دقیقا به همین خاطر گفتم اگر فقط این اتفاق باعث شکت شده زمان بده چون نمیدونستم نشونه های دیگه هم دیدی یا نه

خواهش میکنم عزیزم امیدوارم بهترین مسیر پیش روت قرار بگیره💗

عزیزم چون پزشکیم قرار نیست که وحشت نکنیم منم جای تو بودم همین کارو میکردم احتمالا

یک اینکه تو کاملا تنها بودی 

دوم اینکه اون آدم رو میشناختی

سوم اینکه تو محیط درمانی نبودی

همه جوره غیرقابل پیش بینی بود

ببخشید من این پستت رو ناخودآگاه دیدم 

با توجه به فیلم هایی که درمورد دکترا و محیط بیمارستان دیدم کمی میتونم درکت کنم 

یکچیزی بین همه دکترای تازه وارد یکی هست 

وقتی برای درمان مریض تلاش میکنند اما متاسفانه اون مریض وقتی فوت می‌کنه دکتر احساس شکست و ناامیدی میاد سراغش و با خودش میگه نتونستم نجاتش بدم پس دکتر خوبی نیستم حتی ممکنه این دکتر بخاطر اون مریض از دست رفته تا مدت ها نتونه کار کنه ....اما این فکر ها اشتباه هست ... قطعا دکتری که نسبت به مریض عذاب وجدان میگیره یعنی تموم تلاش هایش رو برای نجات بیمارش انجام داده ... 

اما یک توصیه برات دارم 

نمی‌دونم الان با محیط بیمارستان آشنا هستی یا نه اما هروقت دکتر شدی تموم تلاشتو برای نجات بیمارش انجام بده اما اگر بیمار زنده نموند یادت باشه تقدیرش مرگ بوده و جز خدا هیچکس نمیتونه این تقدیر رو عوض کنه پس هیچوقت از خودت ناامید نشو ....تلاش کن دکتر خوبی باشی 

ببخشید طولانی شد 

نه من کاملا جدی میگم

البته بگم من خودم استرسیم و برای تخصص سعی میکنم رشته رست رو انتخاب کنم به امید خدا

ولی کلا حتی جراح ها و بیهوشیا و کسایی که با استرس های ماژور رو به رو هستن هم در اثر تکرار اون حوادث عادت میکنن

منم تو بیمارستان به عنوان اینترن استرس نداشتم چون مسئولیتش و تصمیم نهاییش با من نبود ولی تو طرح کاملا رفتارم متفاوت بود و واقعا استرس میکشیدم

بعد فک کن تو با همکارت که مراوده داری و تا همین چند دقیقه قبلش حالش خوب بوده و تو باهاش تنها بودی یهو اون بلا سرش اومد ناراحتیت و تلاشت برای کمک بهش یک طرف. اینکه بعدش باید ثابت میکردی که تو خطایی نکردی یک طرف دیگه

ولی کلا وقتی اکسپرت بشی و امکانات و نیرو برای کمک به بیمار داشته باشی و با کیس های زیاد و مشابه رو به رو بشی رفتارت خیلی متفاوت میشه

خب حق. داری تا حالا تو همچین موقعیتی نبودی ...

خدا رو شکر خوشحالم کمکت کرد

ولی ببین ما پزشکیا همش با این چالش رو به روییم و فقط منتظر یه جا کم بیاریم تا بگیم ما اصلا مناسب این رشته نبودیم

البته این رشته واقعا شرایطش خاص هست اما نگران نباش چالشا تقریبا برای همه مشابهه

اون تکنسین یا متخصص طب اورژانس هم اگه هول نمیکنه واسه اینه که کارش کلا احیاست روزانه باهاش مواجهه

من تاپیکتو داشتم میخوندم به رشتت شک نکن.اون شرایط واسه هر کسی پیش بیاد حتما یه ریکشن اینچنینی داره.نینه شب و اونم تنها و اینها تجربه میشه واست.تو جنگنده تر از این حرفهایی.دکترای تهران هیچی حالیشون نیست کلی اعتماد بنفس دارن.مطمعن باش بعد چند سال تجربه و تجربه و تجربه تو کارت وارد میشی.من میرفتم ارایشگری اولش همه چی سخته ولی بعد چند سال هی تجربه تجربه و تجربه همه چی رومد میشی و لذت بخش میشه.من ارزومه جای تو بودم .تو توی ارزوی همه ایرانیها داری زندگی میکنی.الان روی هر جوون ایرانی دست بزاری و بگی میخوای این شرایط واست فراهم بشه.کی هست که قبول نکنه.پس قدر جایگاه و شانسی که توی زندگی اوردی را بدون.هر روز خدا را شکر کن.من شرایط شما را داشتم انگار روی ابرها زندگی میکردم.ولی من فکرم اینه تو که خدا واست ساخته بعد از اینکه درست تموم شد بیا به هموطن خودت خدمت کن.البته اگه راحت بودی.و گرنه همونجور که زندگیت راحت تر میگزره زندگی کن.بازم میگم به موقعیتی که داری ببال و افتخار کن تو همه از ته دل ارزوشون هست جای تو باشن🧿❤