همسر بهانه گیر

همسر من در کل آدم خوبیه، دوتا بچه داریم، ولی یسری مشکلات داره، ببینید پنج صبح تا چهار عصر سر کاره. 

درسته قبول خسته میشه، اذیت میشه، ولی کلا دایم در حال گله و شکایته، از زندگی، از کارش، از آدما.

مثلا بیرون که نمیریم، تفریح و فلانی نداریم، زیاد اهل گفتگو و صحبت نیست، زود رنجه، نکته بینه، ایراد گیره. 

بخوام وارد جزییات بشم خیلی طول میکشه. ولی زندگی باهاش سخته. 

همش تو گوشیه. 

مثلا یه مورد رفتاریش خوشم نمیاد، اینه که از یه آدم ممکنه خوشش نیاد و بدون عذاب وجدان قضاوتش میکنه، حتی ممکنه اون فرد بچه باشه. مشکل اینجاست آدم بدجنسی نیست، دلسوزه، یا شایدم دلسپز بوده و الان نیست، نمیدونم،

اهل بگو بخند نیست، 

یه لیوان آب میخواد باید بدم دستش، الانم قهره، حالا چرا؟ چون دیروز بهش گفتم آنتن تی وی رو درست کن خرابه تا بچه ها بتونندکارتون ببینن. گفت خسته ام، هوا سرده، گفتم خب چندبار گفتم بهت چرا اهمیت نمیدی؟ ناراحت شد که کی گفتی اصلا نگفتی، گفتم حالا چرا عصبانی میشی اصلا نمیخواد درست کنی، حالا از دیروز یه کلمه حرف نمیزنه. 

خیلی بدم میاد ازین رفتار

مثلا بچه خواهرش ترو تمیز نیست، معمولا لباساش کثیفه، دماغش موش بیاد مانانش براش مهم نیست، بچه تو دعوای زن و شوهری بوده یکم غر غروهس، درسته زیاد بچه جالبی نیست ولی خیلی راحت همه چی میگه درموردش، من برای اینکه ناراحت نشه چیزی نمیگم ولی اصلا خوشم نمیاد انقدر راحت حس بدم نسبت به کسیو بروز بدم. 

چرا هیشکی نیست؟ همون حقتونه انقدر استارتر هیچی نگه به بز بز بیفتین🤣

آره بخدا خیلی بی رحمن، تازه همسر من همه بعنوان خوب میشناسنش، یه سر کاری میره و میاد. من باید به دوتا بچه برسم، کارای خونه رو بکنم، آشپزی بکنم، تازه چب و راست میگه چرا بچه غذا نخورده، چرا پتو روش نیست، شیشه شیرشو اینجور بشور، فلان لباسو چرا کردی تنش، 

تازه ما عاشق هم بودیم ولی روحیاتمون زیاد بهم نمیخوره، شوهرم خیییلی درونگراست، من متوسطم. بخاطر همین افسرده شدم.‌اصلا توقع جاهای گرون رفتن ندارم ازش که ولی همیشه خستست، همیشه ایراد میگیره، اگه یچه پیش من باشه و بخوره زمین میکشه منو، ولی پیش‌خودش باشه بخوره زمین میزنه به خنده، جدی هم باهاش حرف بزنی دو روز قهر میکنه، منم بچه هام جفتش پسرن، اون دفه دیگه یه دعوتی حسابی کردم باهاش گفتم تو بعنوان یه پدر یبارم با پسرت فوتبال بازی درست حسابی نکردی. مکه میشه انقدر بیحالی و گوشه گیری آخه؟ بخدا من ازون زنای تیشان پیشان کن هم نیستم. کل کارای آرایشیمو خودم انجام میدم، والا خرج خاصی ندارم، ولی مثلا اگه بگم خونه ای قراره بخریم فلان چیزو داشته باشه ناراحت میشه که تو توقعت بالاست. یعنی آدمی نیست بتونی از رویاهات که خیلیم دست نیافتنی نیستن باهاش حرف بزنی. در کنار همه اینا از نظر زناشویی خیلی گرمه ولی من چون از نظر احساسی راضی نیستم اصلا دلم نمیخواد باهاش رابطه داشته باشم. وقتیم دور میشم ازش اخلاقش بدترم میشه. ناشکری نمیکنما ولی دلم یه شوهر فعال و پر انرژی میخواست، باهم بریم پیاده روی، اهل بگو بخند، چم، البته مزدای ایرانی برونگراهاشونم زرتی خیانت کار ازآب درمیان. کلا ازدواج خراست، میلیاردر نبودن هم از همه چی خر تره، اگه آدم پول زیاد داشته باشه هیچ نیازی به همراه نداره