۴ یا ۵ سال پیش تو اوایل بلوغ و نوجوانی عاشق فامیل شدم ولی اونقدر تحقیق کردم ک به خودم بقبولونم ک مربوط به هورمون و سنم هس ولی باگذشت چند سال که الان ۱۶ سالمه بازم فراموشش نکردم با شنیدن هر چیزی ک به اون مربوط باشه قلبم مث روزای اول تو دهنم میاد و چ احمقانه تو خیابون ک راه میرم آرزو میکنم ببینمش و چرا خدا همون روز صدامو میشنوه و تو اتوبوس وقتی گذرا سر میگردونم چهره آشنایی به چشمم میاد که هر از چند گاهی برمیگرده و از دیدن من تعجب میکنه ولی من جوری رفتار میکنم ک انگار ندیدمش....از این حالت های خودم حالم بهم میخوره چرا حس میکنم اونم ب من حس داره اونم وقتی ک شاید چند ماه یبار میبنمش و چرا عقلم میگه نباید عشق دوطرفه بشه و چرا دلم ذوق میکنه...
ب این حس دچارم 🙃
عشق بچگی یاد ادم نمیره واقعا
سنت بازم کمه همونجور تحمل کن تا برسی ب ۱۹ ۲۰
اگر باز پابرجا بود میشه گفت عشقه
و منی که دارم با همین عشق بچگیم زندگی میکنم
من عشق بچگی ندارم پس درکی ندارم ازش
منم مثله توام
نمیدونم خودمم دیگه خودم رو نمیشناسم نمیشه گفت فراموش کردم و یجورایی عادت کردم خودم هم موافقم ک صبر کنم ولی میترسم قبل از اینکه سر عقل بیام گند بزنم ب زندگیم به آرزوهای بزرگم به روپوش پزشکی وحالا که فقط ۳ سال تا رسیدن به آرزوم فاصله دارم چرا دوباره رفتم تو فکرش؟
عزیز دلم🫂
خوشبختانه یا متاسفانه تا19-20هم درگیرش خواهی بود
البته ممکنه یمدت بهش فکر نکنی بعد چند وقت،ولی مثل آتیش زیر خاکستر میمونه که یهو شعله میگیره
امیدوارم هرچی صلاحته پیش بیاد🤍
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز