دوس داشتم اینجا از احساساتم بگم شاید یکی درکم کنه یا راه حلی بده من یه مدتی هست که دیگه حوصله هیچ آدمی و ندارم حتی خانواده و دوستام و دیگه تحمل کوچیک ترین حرف و انتقادم ندارم خیلی آدم آرومی هستم همه جوره با همه کنار اومدم برعکس همه دوسم دارند از اونایی هستم که دختر خوب و مهربونم فامیل صدام میزدند احساس میکنم زیادی با همه کنار اومدم خیلی اوقات حرفامو خوردم جواب ندادم ریختم تو خودم رفتارهای همه رو تحمل کردم الان اصلا نمیخوام کسی رو ببینم حس میکنم زیادی به همه اجازه دخالت دادم و سکوت کردم راه و روش و اهداف زندگیم و به خواست خانوادم رفتم جلو هیچ انتظاری از پدر و مادرم نداشتم همینطور از شوهرم انگار افسردگی گرفتم روم نمیشه حتی به خانوادم بگم میخوام کمتر ببینمتون انگار از همه دلخورم با تمام خوبیایی که کردم و میکنم انگار دیده نمیشه خوبیام و دیگه نمیخوام خوب باشم میخوام بر خودم زندگی کنم فقط بر خودم باشم شوهرم خیلی دوسم داره بازم شوهرم برام قابل تحمل تر از بقیه اس
دیگه از این ب بعد اولویت خودت باشه ... اول خودت بعد همسرت
آرامشت در اولویت باشه
دور همه رو خط بکش
منم مثل خودتم دوست دارم با این وضع یه گوشه تنها باشم نه صداشونو بشنوم ن ببینمشون
دقیقققق قشنگ شرایط منه(فقط من شوهر ندارم)
منم اینطور بودم
ب این میگن افسردگی !
آنقدر از خودت گذشتی ... ک دیگه خودت از رو خودت گذشتی !
اوایل همه ناراحت میشن ولی ب درک ... تازه خودتم عذاب وجدان میگیری ...
ولی باید یاد بگیری تغییر کنی
و این تغییر عین پوست انداختنه ... خیلی سخته هاااا ... تغییر شخصیت بعد این همه سال خیلی سخته عزیزم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
58 ثانیه پیش
58 ثانیه پیش
59 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
