تو دلم اومد خواستم اینو بگم بهتون
وقتی شهید گمنام میارن شهرتون چه حسی دارید؟
من الان احساس میکنم با اینکه تو ایران همیشه اختلاف عقیده هست، ولی یه چیز مشترک داریم که یه عده سعی میکنن همونو ازم ما بگیرن. "ایران"
فکر میکنم پاش که بیوفته همه جونشونو واسه کشور میدن(: البته هستن بعضیا که همیشه فلنگو میبندن، امیدوارم هیچ وقت این غیرت به وطن سر همین رسانه ها از بین نره. اونا همینو میخوان که برن بمیرن همشون. ولی خوشحالم از اینکه شمارو دارم🥲❤️
یه حسی میگه عنقریبه دعوا بشه
این شهدای گمنام نیستن نیستن یهو وقتی فراره اعتراضات بشه، جنگ و درگیری پیش بیاد یهو پیدا میشن؟
خدا ازشون نگذره که دارن با اسم و رسم شهدا بازی سیاسی میکنن
گمشده های بی نشون…
یه ریزه خاکسترشون؛ دو حلقه انگشترشون
یه تیکه استخون سرد؛ یه شاخه گل یه بال و پر!
یه دکمه‌ی پیرهنشون؛ یه ذره خاک تنشون
تابوتای یه اندازه؛ تو هرکدوم یه سربازه
بادی که شیون میزنه؛ ابری که بر تن میزنه
تابوتا خیسه آب میشن؛ دسته گلا خراب میشن
می‌پیچه تو شهر و دهات؛ عطر سلام و صلوات!
آی مادرای مهربون؛ بچه‌هاتون بچه‌هاتون!
دسته گلایی که دادین؛ به جبهه ها فرستادین
حالا با تابوت اومدن؛ با بوی باروت اومدن
سر ندارن، پا ندارن؛ شوق تماشا ندارن!
مادر از خدا میخوان، با گریه و دعا میخوان
تابوتاشونو باز کنن؛ بچه هاشونو ناز کنن!
واییی زوریک مرادیان یه شهید مسیحیه میدونستین؟
جالب بود
