۱۶ سالمه و دوست ندارم آینده بیکار بمونم دوست ندارم از بقیه دوستام عقب بمونم و باعث سرافکندگی خانوادم باشم
دوست ندارم بابام انقد اینجوری کار کنه زحمت بکشه تا من راحت بخورم و بخوابم و راحت ب کلاس و درس و مدرسه برسم واقعا ازوجدان دارم
از اینکه نمیتونم ب مامانم کمکی کنم توی خونه دارم میمیرم
از اینکه همیشه همه جونمو گذاشتم و اونی نشده ک میخواستم برا خانوادم باشم خستم
دلم میخواد برسم و بشه و بگذره تا خودم روپای خودم باشم تا بتونم لبخند خانوادمو ببنیم
اگه نتیجه گیریت این نباشه که درسو بذاری کنار بری دستفروشی کنی تفکرت مسخره کردن نداره
دلم میخواد آینده تحصلیم خوب باشه دانشکاه برم سر کار بزم درآمد داشته باشم ولی تو همین سن بمونم دلمم نمیاد این بچگی و این نوجوونی رو ها رو زود رها کنم
نمیدونم میفهمین چی میگم یا ن
چرا من همیشه وقتی صد خودمو برا همه حتی دوستامم گذاشتم ولی باز همیشه توسری خور بودم و فقط تا وقتی براشون منفعت دارم منو میخدان؟
اگه واقعا میخوای به جاهای بزرگی برسی و کمک دست خانوادت باشی به نظرم خیلی زوده
تو باید از الان روی مهارتات کار کنی ، کلاسای زبان و کامپیوتر برو ، برنامه نویسی یاد بگیر در کنارش درس بخون که واقعا مفیده
درکت میکنم میفهمم چی میگی، ولی یکی دو سال دیگه طرز تفکرت فرق میکنه ، چند سال دیگه به خودت میگی من مسئول برآورده کردن خواسته های دیگران نیستم، یه جورایی نقش افراد باید حفظ بشه ، پدر و مادر یه وظیفه ای دارن ، بچشون هم یه وظیفه دیگه
بهترین کمکی که میتونی الان بکنی اینه که روی درست تمرکز کنی و خانوادت رو سربلند کنی
