خب شوهر منم همینجوره
بخاطر همین از همون اول نمیزارم قهر کنه میرم خودم گریه هامو میکنم دلم آروم میشه بعد میام میشینم باهاش حرف میزنم و اونم حرفاشو اول با عصبانیت میزنه بعد آروم میشه و در آخر پشیمون میشه از رفتار بدش و کلی قربون صدقم میره و ب خودش بد و بیراه میگه
من ترجیح میدم همون اول کار برم باهاش حرف بزنم تا اینکه ی روز از عمرمون ب قهر و ناراحتی بگذره و بازم خودم برم پیش قدم شم اونم قدر این کارمو میدونه البته خیلی منطقیه