۲۶سالمه درسم همیشه خوب بود همیشه شاگرد اول. چقد خانوادم بهم امید داشتن. طی بچگی موقع پیش دانشگاهی رل زدم و از درس افتادم دوسال پشت کنکور موندم. موقع دانشگاه پسره رفت سه سالم طول کشید اونو فراموش کنم و نتونستم کاری بکنم...
ازمون استخدامی معلمی شرکت کردم نتوتستم درست بخونم درنیومدم...
دیگه امسالم ذهنم خسته بود دورشوخط کشیدم.
نمیدونم چیکار کنم هم دلم میخاد تلاش کنم هم سنم رفته وخستم انگاری خیلی دیره. امید الکی نمیخام
از این بی مصرفی بی هدفی خستم. توخونم کار میکنم اما اقناعم نمیکنه
چند وقت پیش ی پادکست استعدادتو پیدا کن بود اسمش
خیلی این پادکست حالمو خوب کرده جدی
با پادکستا حالم خوبه انرژی میگیرم ادامه میدم بهتر از تراپی
همینکه حضورت مفید باشه باعث بشه دو نفر حس ارامش کنه یعنی مفیدی کی گفته حتما باید اون مسیری که که صاحبان قدرت واسمون ترسیم کردن رو بریم کی گفته پیشرفت یعنی یه مدرک و شغل ..همینکه دل کسی رو نشکونی یعنی ادم مفیدی هستی
سلام عجیبه الان یه تاپیک دیگه میخوندم شرایط مشابه شما
وضعیت خیلیا مون شبیه همه
اتفاقا منم داشتم ب همین فک میکردم ک چقد دوران مدرس درس خون بودم الانم مدرک گرفتم و هرجامیری اشنامیخواد
یکی تو ۲۳ سالگی ازدواج میکنه و اولین بچه شو ۱۰ سال بعد به دنیا میاره،اون یکی ۲۹ سالگی ازدواج میکنه و اولین بچه شو سال بعدش به دنیا میاره
یکی ۲۵ سالگی فارغ التحصیل میشه ولی ۵ سال بعدش کار پیدا میکنه، اون یکی ۲۹ سالگی مدرکشو میگیره و بلافاصله کار مورد علاقه شو پیدا میکنه
یکی ۳۰ سالگی رئیس شرکت میشه و در ۴۰ سالگی فوت میکنه، اون یکی ۴۵ سالگی رئیس شرکت میشه و تا ۹۰ سالگی عمر میکنه
تو نه از بقیه جلوتری نه عقب تر. تو توی زمان خودت زندگی میکنی پس آرام باش،
از زندگی لذت ببر
و خودت را با دیگری مقایسه نکن.
