بچه بودم فک میکردم آدم دلش بشکنه دیگه نمیتونه زندگی کنه اما میبینم ادم ۱۰ تا جون داره شایدم ۱۰۰ تا
همیشه سعی کردم درست زندگی کنم به کسی بدی نکنم نمیدونم چرا هر چی سنگه مال پای لنگه
من خیلی اروم بودم همه روم قسم میخوردن به خاطر اخلاق خوبی که داشتم از وقتی ازدواج کردم شوهرم تحقیرم میکرد سره یه سری چیزای بیخود منم واسه همین یکم عوض شدم دیگه سکوت نمیکنم بعد از زایمانم که بدتر شدم داروی اعصاب ۲ ماهه میخورم یکم بهترم بعد همسرم به دکتر میگه مشکل خانومم مادرزادیه؟؟ من توو این چند سال یه روز خوش نداشتم
من خشکم زد دلم شکست اصلا اشکام بند نمیاد چون اصلا اینطور نبوده من خیلی دوسش دارم خیلی باهم خوبیم فقط از هم یکم سرد شدیم مخصوصا همسرم از من شاید به خاطر بچه اس! کسی رو ندارم باهاش دردودل کنم حالم خیلی بده چقد سرم منت میذاره هی میگه من به تو لطف میکنم😔 اخه یعنی چی ادم مکه به زن و بچس لطف میکنه؟وظیفه اس غیر اینه؟
