ناراحت نیستم چون برا من و داداشام پدری نکرده. اما نمیدونم چرا یه حس غم عجیبی دارم.
پدر بدی بود. از همون بچگی من و برادرهامو مامانمو اذیت می کرد. انگار یه روانی بود. بعداز طلاق مامان و بابام دیگه ندیدمش. اونم نخواست منو ببینه.در حقم بدی کرده. از ته دلم نمیتونم ببخشمش
امشب زنگ زدن گفتن بابات مرده. اولش گریه کردم اما بعدش آروم شدم و و ناراحتم نیستم اصلا.
فقط سؤالای زیادی به ذهنم میاد که چرا هیچ وقت نخواست ببینه ما رو؟ چرا نخواست پدری کنه؟؟
مجبوری میرم تشیع جنازه اش. بخاطر حرف مردم میرم
چند ساله ندیدیش؟چند سالته؟
یا خدا
اتفاقا غم تو از هر داغدیده ی دگ ای سنگین تره
نمیدونم چی بگم 🥀
چرا عزیزم مگه اعتیاد داشت
من که اگر بمیره سر خاکش هم نمیرم
بعد از تصادف برادرم و شونه خالی کردن اون مثلا پدر واسم مرد
فکر کن من متاهل دارم از برادرم نگهداری میکنم آوردمش شهر غریب
دور از شهر و آشناهای خودش
قشنگ برادرم هم اذیت هست
برادرم خرداد تصادف کرد رفت کما برای شش هفته
این مرد نامرد نگفت بچه دارم خدا لعنتش کنه
😔نمیدونم با این سن باباهای مهربون میبینم برام باور کردنی نیست ،مثلا شوهرم اینقد دخترمو میچلونه هر چی میگه گوش میده با عشق بچه بود براش داستان میخوند باهاش میره گردش من اینا برام تعریف نشدست یا باباهای دوستم بغل میکنن دختراشونو لدسشون نیکنن دوساای هم سن خودم من شاخ در نیارم چون تو عمرم یادم نمیاد همچین محبتی از پدرم
روحش قرین رحمت الهی
منم یه وقتایی به این فکر میکنم که اونموقع چه حالی میشم !
