سلام، سعی میکنم خلاصه مشکلمو بگم، فقط میخوام بدونم من بی احساسم یا حق دارم با این رفتارها ذوقم کور بشه؟
من و شوهرم همون اول زندگی با کلی قرض و وام و.. یه آپارتمان کوچیک خریدیم، شوهرم با اینکه تحصیل کرده اس هیچ وقت نتونست تو رشته خودش کار خوب پیدا کنه، به همین خاطر کار آزاد میکنه، با اینکه خریدن خونه پیشنهاد خودش بود و اول قصدش سرمایه گذاری بود و بعد بازار خراب شد و مجبور شدیم نگه داریم، همیشه غر میزد که میتونستم با پولش کلی کار کنم و اشتباه کردم و...
منم یه مدت گفتم حیفه و خرید خونه سخته و ... دیدم باز غر میزنه گفتم خب بفروش هرکار میخوای بکن.. تا اینکه من استخدام شدم و خونه اجاره دادیم و اومدیم نزدیک محل کار من، برای شوهرم از محل کارم وام گرفتم البته خودش قسطشو داد و سرمایه کارش شد، بعد یه مدت دوباره به سرش زد خونه خرید فروش کنه، خونه خودمون با این سرمایه کارش داد یه خونه بزرگتر، باز خونه موند روی دستش دادیم اجاره
. این مدت باز اینقدر غر زد که همه سرمایم دادم خونه و... قرار شد تا سر فرصت بفروشیم و با پولش کار کنه و یه خونه کوچیک هم بخریم، حالا مجبوریم چون صاحبخونه گفته بلند بشید بریم خونه خودمون تا فروش بره ، حالا به من میگه خوشحال نیستی میری خونه خودت؟؟میگم نه چون موقته و غرغرهای تو ذوقمو کور کرده
حق داری چون این خونه هم حکم مستاجری داره برات و میدونی دیریا زود بلند میشی
