من یه مشکلی که دارم اینه خیلی زود گریه میام مهم نیست موضوع خوشحال کننده یا ناراحت کننده باشه حتی تو صحبت عادی روزمره در حین صحبت بغضم میگیره چشمام پر اشک میشه
مسئله دیگه اینه که به تازگی باهاش مشکل پیدا کردم درونگراییمه .من به شدت درونگرا هستم و هیچ احساسیم رو بروز نمیدم گاهی از دست یه نفر به شدتتتت ناراحتم اما تو دلم بهش فرصت میدم از تو دارم خودمو میخورم فکرام داره مغزمو میخوره حرفای تو سرم دیوونم میکنه اما همچنان سکوتم و هیچی نمیگم حتی اگه طرف مقابل متوجه ناراحتیم بشه و سوال بپرسه میگم هیچی و اصلا توضیحی نمیدم یعنی دلم میخواد توضیح بدم ولی حرفی برای گفتن ندارم
بعد موقع هایی که تنهام که اکثرا تو اتاقمم و درو قفل میکنم با خیال اینکه اون شخص رو به روی منه باهاش حرف میزنم بحث میکنم و خودمو خالی میکنم یعنی چیز هایی که در واقعیت اگر اون شخص پیشم باشه یک کلمه نمیتونم به زبون بیارم تو تنهایی و تو اتاق راحت بیانش میکنم
این موضوع بیشتر اذیتم میکنه خیلی با خودم حرف میزنم حتی داخل یه جمعی هستم تو سرم دارن دو نفر حرف میزنن بحث میکنن خوشحال میشن قهر میکنن
تا زمانی که مجرد بودم اصلا مشکل نمیدیدم این قضایارو و تنهاییم و خلوتمودوست داشتم ولی از وقتی عقد کردم خیلی فرق کرده مجبورم از خلوتم بیام بیرون و وارد خانواده جدید شدم برای منی که اشنا شدن با کسی برام معضل بود با یه خانواده اشنا شدم همون زمان خواستگاری هم به شوهرم گفتم درونگرا هستم ولی انگار الان شوهرم اذیت میشه از این بابت چون اهل صحبت و گفت و گو و حل مسئله هستش وقتی میاد با من حرف بزنه که مشکل من حل بشه من سکوت میکنم یا در نهایت من گریه میکنم من خیلی با زمان مجردیم فرق کردم خیلی خودمو تغییر دادم من با احدی تلفنی حرف نمیزدم و اگر قرار بود یه سلامی پشت گوشی بدم هزاران بار تکرار میکردم یک کلمه رو تا حرفمو بزنم ولی الان موضوعی باشه به مادر یا خواهر شوهرم زنگ میزنم نمیگم خیلی راحت نه اتفاقا بازم برام سخته اما انجامش میدم قبلنا به هیچ عنوان اینکار رو نمیکردم .قبلنا توی جمعی به هیچ عنوان نمیتونستم صحبت کنم یا اب دهنم میپرید دهنم یا حرفم یادم میرفت ولی الان تو جمع خانواده شوهرم دوست داشته باشم موضوعی رو تعریف کنم راحت اینکارو میکنم نمیگم میشینم رو منبر و حرف میزنم نه ولی اون ادمی وجودش تو جمع حس نشه دیگه نیستم.
