من وقتی رفتم خونه خودم تا یک سال حدودا خوشحال نبودم و حس غریبگی داشتم
با اینکه همه چی خوب بود دلم میخواست برگردم به گذشته
هنوزم تنهایی و تاریکی رو بیشتر دوست دارم
یه ماه
تا بالای یکسال میگفتم اینجا کجاست من اینجا چیکار میکنم اخه
چیکار کردم با خودم و زندگیم اصلا نمیتونستم تغییر و نقش جدیدم رو بپذیرم
از روز اول چون یه سال قبلش خونه مادر شوهرم بودم دعا میکردم زودتر مستقل شم برم خونم وقتی همه چیو دوتایی چیدیم من رفتم حموم شوهرم رفت خرید کرد اومد بعد اون رفت حموم من یه برنج و مرغ خوشمزه درست کردم دوتایی خوردیم و گفتیم اخیش بالاخره اومدیم سر زندگیمون شاید مسخره باشه ولی خونه پدر شوهرم ده شب خاموشیه دیگه حق دسشویی رفتن نداری تا صبح اولین شب که خونمون بودیم گفتیم آخ جون دیگه شبا راحت میتونیم بریم دسشویی
منم اوایل برام سخت بود شاید تا یکسال سختم بود و دوسه ماه اصلا خوابم نمی‌برد به حدی که اومدم پتو ک بالشتم از خونه مامانم بردم گفتم بدون اینا خواب ندارم ولی الان خیلی به خونمون عادت کردم خیلی دوسش دارم راحتم اینجا حوصله شلوغی و رفت و آمد ندارم خونه پدری خیلی خوبه ولی آرامشش کمتره
تاچند ماه جدایی از خانواده واسم خیلی سخت بود
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
32 ثانیه پیش
33 ثانیه پیش
34 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
