من شمارو یادمه از پارسال گفته بودین ک یک گربه پیشتون زایمان کرده بود بچهاشو بزرگ میکردین ازشون عکس میذاشتین دنبالتون میکردم
خیلی سرنوشت جالبی داشتین خیلی
خیلی مشکلات 😄 اینکه نمیتونستم مدرسه و محیط اکادمیک رو تحمل کنم. از این شاخه به اون شاخه پریدن تحصیلی و تو همه موارد. ناتمام گذاشتن کارهام. حساسیتم به قوانین جامعه. ولی از ۲۵ سالگی ایما یاد گرفتم چجوری مدیریتش کنم و برای خودم تو جامعه جا باز کنم
شهر ما الان تقریبا غروبه
با تاپیک شمام توب فکر فرو رفتم
هوا نارنجیه یک حال و هوای خاصیه
راستش خودمو ک میذارم به جای شما
خیلی شرایط سختیه... غم دوری و غربت اونم برای فرزند سخته... ولی چه کنیم ک‌پیشرفت و حال خوب بچها در ارجیحیت قرار داره تا حس و حال درونی ما
میدونی وقتی به شالهای بعد فکر میکنم مثلا ۲۰ سالگی سی سالگی پسرتون
میبینم تصمیم خوبی گرفتین
اگد الان مخالفت میکردین و به هر دلیلی به ناکامی توی زندگیش برمیخورد شمارو مقصر میکرد بارها گلایه میکرد ک اره شما نذشاتی پیشرفت کنم و .....
واقعا که تک به تک کلماتت درسته. من تا جایی که بتونم نقشمو تو زندگی پسرم ایفا میکنم در جهت بهتر کردن زندگیش. از هیچ نوع وابستگی ای خیر درنمیاد. از هیچ مادر از خودگذشته و فداکاری هم هیچ چیزی درنمیاد. مهم خوشبختی پسرمه نه احساسات من
لیکن نگران نباش
شما خودت خبلی خانوم فرهیخته و باسوادی هستی... حالا من که خیلی سناخت ندارم ولی به احتمال خیلی بالا همسر سابقتونم پدر خوبی هست ک این تصمیمو گرفتی
درسته دلتنگی سخته غربت سخته ... ولی به تهش فکر کن
که روزی موفق بشه به جایگاه های عالی برسه ...
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
