من قبلا مهمونی با دوستای شوهرم ک میرفتیم خیلی سرحال میشدم و روحیه میگرفتم
البته جدای از اینا، خیلی خامی داشتم و خیلی حرفها میزدم ک بعدش پشیمون میشدم
خیلی وقته گفتم جلو خودمو بگیرم که هر حرفی نزنم
الان چند وقته ک کم و بیش یاد گرفتم ک از اون خامی دربیام و بتونم خودمو کنترل کنم
اما میبینم میلم هم کم شده برا ارتباط
حتی میلی ندارم حرفی بزنم
و وقتی میام خونه، حتی گریه م هم میگیره
نمیدونمم چرا
خداروشکر رابطه دوستانه نداریم
مثلا چ حرفی
احساس گناه داری احتمالا ؟
چون داری عاقل میشی کم کم
خوبی؟؟؟ چرا باید این قضیه برات مهم باشه؟ نمی‌فهمم چه اهمیتی داره
ما با دوستای هم مهمونی نمیگیریم
منم اینجوری شدم اوایل خیلیییییی بمون خوش میگذشت بعد کم کم بحث میره سمت ناراحتی اینا
خب عزیزم
الان مشکلت دقیقا کجاست
خب خوبه که دنبال علتی؟
ما رفت امد و خانوادگی داشتیم چندسالی و منم کلا خیلی ادم کم حرفیم مایلم ببشتر بشنوم و زن اون دوتا دوستش خیلی باهم صمیمی بودن حس خوبی نمیگرفتم
دیگه قرار شد همسرم توی جمعای مردونشون بره فقط اینجوری بهتر بود
فکر کنم چون احساسات واقعی تون رو سرکوب کردی در واقع خودت از خودت دلخوری
حس گریه ت واسه رفتار قبلا هستش یا اینکه دیگه بهت خوش نمیگذره؟؟
من با هیچ کدام از دوستای خودم رفت آمد ندارم به طبع اونم نداشته و نداره
ی سوال می‌دونم ربطی نداره ولی واسه مشکل خودم میپرسم دوستاش مجردن؟ بنظرتون رفت و آمد و مهمونی دوستانه ممکنه رو رابطه خود آدم تاثیر بزاره؟
