یعنی به عنوان یه انسان خودتو اینقدر بیارزش میبینی که حتما باید یه مرد کنارت باشه تا زندگیت معنا داشته باشه
به عنوان یه انسان بدون اینکه یه مرد کنارت باشه ارزشی نداری و زندگیت بیمعناست؟
اینقدر خودتو بیارزش میبینی؟
طرز فکرت در ادامه ترحمانگیزتر هم میشه
یعنی اینجوری فکر میکنی که همین ارزشی کمی هم که درکنار ازدواج کردن پیدا میکنی با هی رفته رفته پیر شدنت کمتر میشه؟
اینقدر خودتو حقیر میبینی؟
حس کردم لازمه اینو یکی بهت بگه اگه احیانا برگشتی سایت اینو ببینی