از کودکی مادرم را آبا صدا میزدم چون بزرگترها هم به مادرم آبا می گفتن... به بچه های همسایه حسادت می کردم مادر انها نه تنها جوان بود اسمش هم مامان بود...
موهای آبا را شانه میزنم و برایش شعر می خوانم... آبا نمیسنود بیشتر از یکسال هم هست که حاضر نیست سمعک به گوش بزند گویا خودش را برای خاموشی اماده میکند... به سی سال پیش برمیگردم روزهایی که آبا موهای منو شانه میزد و نجواهای ترکی آبا در گوشم جان می گیرد...
😢
موهای پرپشت من روی سر کوچکم سنگینی می کرد ... آبا همیشه نگران حمله شپش ها به خرمن موهای من بود... هر روز که از مدرسه می آمدم موهایم بررسی میشد... می پرسیدم آبا جان اگه به موهام شپش بیاد چی میشه؟ ابا میگفت اختیارت به دست شپش ها میفته و اونها تو رو به هرجا که دلشون بخاد میبرن....
من از شپش ها میترسم آبا...
یک روز اما ابا توی موهام موجوداتی به اسم رشک پیدا کرد... دو دستی بر سرش زد و گفت( رشک)... نیمه جان شدم...
ابا جان رشک چیه؟
ابا میگوید رشک بچه های شپش ها هستن خونت را می مکند و به شپش هایی قوی تبدیل میشن...
آبا ابزار مبارزه با رشک ها مهیا میکند....
شانه پلاستیکی سبز بزرگ... یک کاسه نفت . شانه را به نفت میزند و موهای مرا شانه می کند...
نمیدانم این ترفند را خود آبا اختراع کرده بود یا رواج داشت.
الان که فکر میکنم اگه سرم جرقه میزد چه میشد.
بوی نفت به تک تک سلولهای بدنم نفوذ می کند... بعدش مراسم شست و شو با کف زیاد... یکبار با صابون سبز حمام... بعد با شامپوی کوزه ای ...
ابا هر روز موهای منو شانه میزد و می بافت و دو گیسباف از دو طرف گردنم اویزان بود ... با نوار پارچه انتهای موهایم را می بست... ابا خیاطی بلد بود در حد دوختن پیراهن و شلوار ساده و دوختن چادر... همیشه نوارهایی از پارچه ها برای گیس من کنار میذاشت.
من مصوما هستم ... موهای ابا را شانه میزنم ابای تمیز من ... نه رشک دارد نه شپش... موهایش کم شده سفید است مثل برف... هفته ای یکبار آبا را حمام میبرم و بعد از حمام مثل نوزادها میخوابد ..
من مصوما دختر دهه شصت هستم... مدارس اون دهه پر ازدحام بود. کلاسها چهل نفره مدارس دو‌شیفت و چرخشی حتی پنجشنبه ها هم مدرسه می رفتیم... اون موقع مربی بهداشت نبود ..معلم خودمان ساعت ورزش با خط کش موهایمان را می گشت ... همان خط کش چوبی لابلای موها را بررسی می کرد و از کله ای به کله ای دیگر ... من همیشه موی تمیز داشتم . موی شانه شده ی بافته شده... معلمم به موی من دست میزد . گیسباف هایم را تکان میداد.... به من احسنت میگفت...
هر دهتر شپشویی باید شامپوی مخصوص می گرفت و مهلت می گرفت تا موجودات پلید مکنده ی خون و جانش را به مبارزه بطلبد.
من هیچوقت موفق به گرفتن شامپوی مخصوص نشدم.
همه اینها به لطف آبا بود.
آبا جانم مادر من... موهایش را شانه میزنم و سرش را می بوسم درست مثل زمانی که بچه بودم و آبا بعد از شانه زدن موهایم سرم را می بوسید.
پایان
ایکی عالم صدف اولسا؛ اونا گوهردی آنا.
خلقتین فخر مباهاتینه جوهردی آنا.
خوش دانیشدیر یوزونی قدیما گوره رنج و محن.
اوپ الین حرمتیلن قیمتی یوخ زردی آنا.
👏👏👌
همیشه نگاه میکنم ببینم تاپیک جدید نزدی
چقدر خوش قلبی ❤
مصومای عزیزم
تمامی تاپیک هات رو خوندم دختر ضروری... چقدر قلم دلنشینی دارید. امیدوارم توانتون مضاعف، حال مادرتون خوب و روزی کتاب چاپ شده‌تون رو ببینم❤️❤️
مثه همیشه عالی هستی ...
بازم بنویس دختر زیبای همسایه ...
