خانما اونایی که خونه پدری سختی کشیدن و به هر دلیلی راضی نبودن از زندگیشون ؛ وقتی ازدواج کردین چیشد؟تروماهایی که تجربه کردین رو رابطتتون با همسرتون اثر گذاشت؟تونسین بیخیال پدر و مادر سمی تون بشید و بیشتر هدفتون زندگی خودتون باشه؟ یعنی کلی بگم (حالتون خوب شد؟🥲💔)
خواهش میکنم اگه در شرایطش بودید؛ نظرتون رو بگید واقعا به حرفاتون احتیاج دارم.
خونه بابام هیچ گوهی نبودم
الانم بدترم
راستش من هنوز وارد زندگی مشترک نشدم
اما خواهرم...
زندگیو به شوهرشم زهر کرده💔 دست خودشم نیس
خودم که نه ولی خواهرم با کلی تروما و عقده مشکل از خونه ما رفت خونه شوهر
شوهرش سال ها زحمت کشید تا دل ترک خورده و مشکلات بچگی خاهرمو ترمیم کنه و اعتماد به نفسشو باز به دست بیاره
یه دوستیم دارم شوهرش مشکلات خانوادگی دوستمو میکوبید تو سرش
خاستم بگم مرد داریم تا مرد ، هرکسی همسر نمیشه
چون عجله کردم خوب نشد شاید سنم بیشتر بود عاقلانه تر تصمیم میگرفتم ولی بین بدو بدتر بد رو انتخاب کردم خیلی وقتا آرزوی مرگ میکنم به اوناکه خانواده یا همسر خوب دارن قبطه میخورم
خیلی بدبختم از بچگی تو دردو رنج بودم
الانم پراز عقده ام عصبی و افسرده ام هیچ ذوق وشوقی ندارم تو مراسم ها باشوهرم بحثم میشه نمیتونم خودمو کنترل کنم
آره کمبود محبت دارم خیلی وابسته همسرمم
آرامش هم هیچوقت ندارم فقط بخاطراینکه خونه پدرم نباشم دارم به زندگی باشوهرم ادامه میدم واینکه باپدرمادر شوهرم حیاطمون مشترکه خیلی سرک میکشن گاهی بغض خفه ام میکنه ولی نمیتونم گریه کنم چون میبینن بخاطر افسردگی همش دوس دارم بخوابم ولی چون تیکه کنایهدمیشنوم نمیتونم بخوابم ودرکل هرچی که دوس دارمو نمیتونم انجام بدم حتی کوچیکترین چیزارو مثل یه ربات شدم براخودم زندگی نمیکنم
