راستشو بخواید از اول این شکلی بودم...
همه چیز رو برای بقیه میخواستم..
مثلن میگم خدایا فلان چیز و به فلانی بده و آنقدر عذابش نده.. بعد خودمم تو اون شرایطم، میگم پس خودم چی؟ یه صدایی تو گوشم میگه من بعدا یکاریش میکنم فقط اون ینفر که ثابت نیست، حالش خوب شه😞...
یا اینجا دوستانی دارم که گاها تاپیک هاشون رو میبینم و به معنای واقعی قلبم درد میگیره براشون که چرا باید تو چنین مشکلاتی دست و پا بزنن..
انگار دوس دارم از گوشی بیام بیرون و تا جایی که میشه واسه رفع سختیشون تلاش کنم 💔😞
نمیدونم چرا اینطوری ام.... گاهی اونقدر استرس و اضطراب بقیه رو تحمل میکنم که حس میکنم بدنم داره از کار میفته.......
چیکار کنم؟
